-Πριν μερες, γυρισα απο ενα μεγαλο περιπατο στις οχθες του χρονου...καθως βαδιζα χαμμενη στις σκεψεις μου σκονταψα σε ενα μπουκαλι ..μεσα του ειχε μια κιτρινισμενη περγαμηνη που εγραφε:
"Αν βρηκες αυτο το γραμμα μαθε πως παντα σε περιμενα και παντα θα σε περιμενω...Μπορει να μη ξερω πως μοιαζεις...μα σε ξερω..σε ηξερα απο παντα..με ηξερες απο παντα...απο τοτε που ημασταν ακομη ουρανοσκονη και παιζαμε κρυφτο στα νεφελωματα εκεινου του μαρινου γαλαξια..
Δεν επαψε να σε περιμενω...δεν επαψα να σε ψαχνω...μηριαδες σωματα περασαν απο πανω μου σαν κυματα...μονο και μονο γιατι απελπισμενη εψαχνα την αλμυρα των χειλιων που ειχα λησμονησει...Στο ονομα του Ερωτα εχυσα χιλιαδες δακρυα σφαλιζοντας ανουσια πεπρωμενα που παντα γνωριζα μα παντα απεφευγα..
Σε ψαχνω....μ' ακους?
Εισαι εκει?
Τα χρονια περνουν και φοβαμαι πως δεν θα σε συναντησω...φοβαμαι μηπως με προσπερασεις μια πολυβουη βροχερη μερα που θα τσαλαπαταμε στους νερολακους ξεθοριασμενων ονειρων βιαστικοι...
Δε ξερω πως μοιαζεις....αλλα σε ξερω...ξερω την ψυχη σου...ξερω πως καποτε παιδια παιζαμε κυνηγητο στα λιβαδια της Χωρας του Ποτε...η μνημη μου θολωσε τη μερα που η καρδια μου χτυπησε για πρωτη φορα...μα η ψυχη μου δε ξεχασε..δε μπορει να ξεχασει....ειμαι καταραμενη να σε ψαχνω, οσες ζωες κι αν χρειαστει...γιατι τιποτα αλλο δεν αρκει...τιποτα αλλο δεν αξιζει...
Η λογικη με προσταζει να σε ξεχασω..να πω πως ησουν ονειρο κι οπως τα ονειρα εξατμιστηκες στις πρωτες ακτιδες του ηλιου...μα σε ειδα...ηρθες στον υπνο μου και μου υποσχεθηκες πως θα με βρεις...πως να ξεχασω αυτη την υποσχεση;
Βιασου...γιατι η πραγματικοτητα δαγκωνει λυσσαλαια τα γυμνα ποδια της καρδιας μου..βιασου...γιατι οσο περνα ο καιρος φοβαμαι πως τα ματια της ψυχης μου θολωνουν...
Εισαι τοσο μακρια κι ομως τοσο κοντα..ξερω το χαμογελο σου...ξερω καθε σου αδυναμια και ονειρο..ξερεις τα μηχια της καρδιας μου...ξερεις να δαμαζεις καθε μου δαιμονα...αλλοιμονο...οι δαιμονες μου ποτε δεν υπακουσαν σε μενα...ισως καπου καπου να παιζουν μαζι μου...οταν πια δεν υπαρχει γυρω κανεις...οταν πια χανομαι...
Ομως ακομη θυμαμαι τη μελωδια απο το μουσικο κουτι που κρυψαμε τις υποσχεσεις μας...και τις θαψαμε κατω απο εκεινη τη βελανιδια που αγκαλιαζε το κοσμο...θυμαμαι...και καθε που τη φερνω στο μυαλο μου ολο μου το ειναι αναριγα απο προσμονη...
Σε περιμενω μ΄ακους? Παντα.. στην αμμουδια που χαραξαμε τις πρωτες λεξεις, τοτε που ο κοσμος ακομη ηταν βουβος..και ο χρονος εκτινονταν σε με απεραντη σιωπη..
Βιασου...γιατι χειμωνιαζει παλι..και τα ονειρα μου αρχισαν να ξεφτυζουν και το κρυο γλιστρα μεσα απο τις χαραμαδες...βιασου....εχω κρατησει το πιο ζεστο ηλιο να σου χαρισω...κι ας με περιβαλλει τοσα χρονια το σκοταδι...δεν επαψα να ελπιζω κι ας με ζωνουν οι αμφιβολιες σαν οχιες...δεν επαψα να σε ψαχνω κι ας ειναι ο κοσμος σπαρμενος σπασμενους καθρευτες που ματωνουν το καθε βημα μου...δεν επαψα να θυμαμαι κι ας μη ξερω πως μοιαζει...δεν επαψα να σ΄αγαπω κι ας ξερω πως με καταστρεφει..."
Τρομαξα...οταν ειδα πως τα ξεθοριασμενα γραμματα...ηταν ιδια με τα δικα μου...και τοτε...σαν απο το πουθενα ακουσα σαν ψιθυρο του ανεμου που εμοιαζε με μελωδια...ενος σκαλιστου μουσικου κουτιου...απο τα βαθη των ωκεανων της ψυχης μου...
