Sinnombre....

"Παμε να παιξουμε στο βαλτο?" με ρωτησε ο Pierro

Φυσικα απο το στομα του δεν βγηκε ουτε μια λεξη καθως ηταν ενας μαθητευομενος μιμος και ειχε παρει τον ιερο ορκο σιωπης των μιμων...παρ'ολα αυτα παντα καταλαβαινα διχως αμφιβολια τι μου ελεγε ζωγραφιζοντας στον αερα..

Το δασος ειχε σκεπασει τη γυμνια του μ'ενα χρυσoκοκκινο μανδια καμωμενο απο τα πεσμενα πλατανοφυλλα,και θυμιζε εκεινο το οκτωβριανο απογευμα που τον ειχα πρωτοσυναντησει, καθισμενο πλαι στα σκουριασμενα καγκελα του παλιου νεκροταφειου...μια ασπρομαυρη φιγουρα που εφτιαχνε χαρτινα μαυρα ροδα και συζητουσε με το μαυρο γατο του,τον Algo..

Εκεινη τη μερα ηταν που γνωρισα την Sinnombre την κουκλα -ονομα που της εβγαλε ο Pierro,καθως εκεινη παντα αρνιοταν να μας πει το ονομα της-. Την βρηκαμε μισοπνιγμενη απο τα νερα του βαλτου να κολυμπα γυμνη, διχως ουτε καποιο ρουχο ή καποια φανταχτερη φορεσια..

Το μοναδικο της στολιδι ηταν τα τεραστια μελαγχολικα γυαλινα ματια της κι ενα ασημενιο αιωνιο δακρυ στο μαγουλο..Στο λευκο της κρανιο ειχε χαρτογραφημενη τη Θλιψη,τον Πονο και τον Φοβο.Καποτε την ειχε ρωτησει ο Pierro γιατι κλαιει...κι εκεινη του απαντησε μ' εκεινη τη ψιθυριστη πορσελανινη φωνη της "γιατι καποιος πρεπει να το κανει.."

Πηρα το θαρρος και ρωτησα την κουκλα αν ηθελε να γινει η Φιλη μου και η απαντηση διεσχισε σαν λευκη νεφελη τα γιαλινα ματια της..

"αν αυτο ειναι που θες" αποκριθηκε

Τα χρονια περνουσαν διχως να αφηνουν ιχνη πανω σε μενα, τον Pierro, τον Algo και την Sinnombre...φτιαχναμε παιχνιδια στις οχθες του βαλτου, μεσα στα αδεια κλουβια απ' τα λιονταρια, και πλεκαμε ιστοριες στους κισσους που στολιζαν τα μαυρισμενα μαρμαρα στο παλιο νεκροταφειο

Ενα βροχερο απογευμα καποιου Μαρτη αποχαιρετησα τους καλους μου φιλους..ο Pierro εκλαψε, και τα δακρια του ηταν γιοματα απο ασπρομαυρα ουρανια τοξα..μα με επισκεπτοταν συχνα φερνοντας μου παντα ενα λευκο ροδο και χαριζοντας μου μερικα απο κεινα τα δακρια που μουσκευαν σαν βροχη το χωμα και εφταναν κοκκινα ρυακια στο μετωπο μου.Ο Algo ερχοταν καθε που βραδιαζε διχως φεγγαρι και πιαναμε κουβεντα με τις κουκουβαγιες,τις νυχτεριδες και τους κισσους...μου γνωρισε και μια καλη του φιλη,την Αrania,μια μικρη αραχνη ξακουστη μοδιστρα του δασους, που μου εφτιαξε αυτο εδω το φορεμα που βλεπεις-ναι ειναι κομψοτεχνημα το ξερω...

Μοναχα η Sinnombre δεν φανηκε ποτε...ρωτησα καποτε τον Pierro για 'κεινη μα δεν μου απαντησε-ισως και να μην μ'ακουσε ποιος ξερει....Ο Αlgo απεφευγε να μου απαντησει οποτε τον ρωτουσα..μοναχα ενα βραδυ που το γεματο φεγγαρι ειχε κρυφτει πισω απ'τις σκιες του δασους μου ψιθυρισε...."γυρισε πισω στο βαλτο..την ειδα μια φορα μοναχα που κολυμπουσε πλαι σ'ενα νεκρο ψαρι-κλοουν"

Συρθηκα μεχρι τον βαλτο το ιδιο κιολας βραδυ,σκιζοντας αθελα μου την ομορφη φορεσια που με τοσο κοπο ειχε πλεξει η Αrania...μα δεν μπορουσα να αφησω την μονακριβη μου Φιλη εκει.Σταθηκα στην οχθη και φωναξα το ονομα της

"Sinnombre!Sinnombre!"

Ο βαλτος ανασαλεψε"Ποιον ζητας?"με ρωτησε μ'εκεινη την ενρινη φωνη του

"Την κουκλα μου"του απαντησα"την Sinnombre!"

"Δεν ζει κουκλα μ'αυτο το ονομα εδω"μου αντιγυρισε

"Μα ειναι εδω!το ξερω πως ειναι εδω!σε παρακαλω..φωναξε την..πες της πως τη ζηταω"

Ο βαλτος μουρμουρησε κατι σπαζοντας φουσκαλες στην επιφανεια πριν βυθιστει ξανα στον πατο του. Συνεχισα να φωναζω το ονομα της μ'οση δυναμη μπορουσαν να αντεξουν τα στηθη μου..η φωνη μου ειχε ραγισει..θα'βαζα τα κλαματα αν δεν ηξερα πως δεν μπορουσα πια να κλαψω..

Καποτε ο βουρκος αναδυθηκε απο το βυθο και αποκριθηκε "Αυτο που ψαχνεις δεν ειναι εδω. Δεν εφυγε ποτε απο διπλα σου"

"Η Sinnombre?"τον ρωτησα χωρις να καταλαβαινω ακριβως τι εννοουσε

"Η κουκλα που εσυ λες Sinnombre βρισκεται θαμμενη στο χωμα πλαι σου"απαντησε και βυθιστηκε ξανα στη σιωπη του

Καθως γυρισα την πλατη να επιστρεψω πισω στο μνημα μου ακουσα για τελευταια φορα τη φωνη του βαλτου που μου ειπε

"-και δεν την λενε Sinnombre...το ονομα της ειναι Leucemia......"

[imagina]

-dedicado a una amiga sin nombre y una amiga desconocido Victoria Frances-

Για ενα μοναχικο δακρυ..

Αστειο θαρρω αυτο που μου συνεβει αποψε το βραδυ

ετσι οπως καθομουν ενιωσα ενα δακρυ

να κυλα αηχα στο μαγουλο μου

ουτε απο θλιψη ουτε απο χαρα

απ'το κενο..

Μα τ αφησα να σταξει τον υγρο του δρομο

κι ας μην ηξερα το γιατι

θα'ξερε εκεινο...