Δεν τους μπορω να χορευουν...
Δεν μπορω να τους βλεπω να σκορπουν γελια
-μα κανενα χαμογελο-
τοσες μασκες χαρουμενες και ξεγνοιαστες....δηθεν
Κι εγω,ενας παλιατσος διχως ρολο στη θεατρικη τους παρασταση
Ξεχασμενος πισω απο τις κουρτινες να παρακολουθω..
Κρυμμενος στον εξoστη σαν αρλεκινος
να χυνω βουβα χαρτινα δακρυα
Ψαχνω στα παρασκηνια και βλεπω την Ντροπη
να πουδραρεται μπροστα στον καθρευτη
να πουδραρεται μπροστα στον καθρευτη
Κατω απο τα καθισματα βρισκω φιμωμενο Φοβο και ξεραμενες τσιχλες
Στον μισο-αδειο καδο βρισκω τη Λυπη
να φτιαχνει καραβακια απο τα αδεια ασημοχαρτα των πεταμενων πακετων απο τσιγαρα
Κοιτω τα μισο-αδεια καθισματα..-στη φαντασμαγορικη αυτη παρασταση
ολοι ή σχεδον ολοι,θελουν να ειναι προταγωνιστες μα ελαχιστοι θεατες...
ολοι ή σχεδον ολοι,θελουν να ειναι προταγωνιστες μα ελαχιστοι θεατες...
Στεκω βουβος μ'ενα χαρτινο ροδο στο χερι κι ενα χαρτινο περιστροφο στραμμενο στο κροταφο μου..
-Τιποτα δεν ειναι αληθινο-
Κι οταν ερθει το τελος ολοι θα νομισουν
πως ημουν απλα ενα δραματικο κομματι της κωμικης τους παραστασης..
Κανεις τους δεν θα καταλαβει πως εγω απ'ολους επελεξα να ειμαι θεατης....
2 σχόλια:
δεν υπαρχουν θεατές...μόνο ζωντανά σκηνικά..και μια λαίμαργη βαρύτητα ορκισμένη να μας εκμηδενίσει, χόρεψε να την τρελλάνεις και χρωμάτισε με μουσική την ανάσα σου..πάμε μετά να δούμε μαζί το γκρίζο τσίρκο ..από ένα ψηλό σημείο της πόλης...τόσο ψηλό...ψιλό..σαν τελεία...μέχρι το διάστημα και άσπρη σελίδα να μας τυλίξουν με πολλές μουτζούρες...παραλλαγή πόλλης..τίποτα με στάχτη και ένα χαμογελάκι στο νοτισμένο τζάμι που πέρασες..
don μ...ο χορος αυτος κραταει χρονια...τοσο που τα παπουτσια χορου που ειχα ελιωσαν κατω απο τα ποδια μου...χορευω ξυπολητη κι ας εχουν ματωσει..κι ας τρεμουν τα ποδια μου..δε ξερω ποιος θα ζαλιστει πρωτος σ'αυτο το στροβιλισμα..ποιος θα πεσει..παταω πανω στις νοτες και χορευω..θα κανω τη μουσικη κορδελες χρωματιστες...θα τις δεσω σε σκοινι αποδρασης απο το γκριζο αυτο φρενο-κωμοδιο και θα πατησω πανω στους κομπους της ποιησης γιαν να το σκασω...
ξερω πως θα με περιμενεις καπου εκει εξω..κι οταν παμε να δουμε το γκριζο τσιρκο απο μακρια θα δουμε πως ηταν τοσο μικρο που θα το κανουμε μπρελοκακι για να φυλαμε τα κλειδια του συμπαντος...ενα κλειδι για σενα don κ ενα για μενα...κι ασε το μικρο χαμογελο να το σβησει η βροχη των αστεροειδων...
Δημοσίευση σχολίου