Το πλοιο φαντασμα

Ακομη κι αν περασαν τοσα χρονια..ποτε δε θα ξεχασω εκεινο το πλοιο-φαντασμα..

Το πρωτοδα σ'ενα σκοτεινο λιμανι να πινει κρασι και μεθισμενα να σιγοτραγουδα με το σκοροφαγομενο φεγγαρι..

Ψιθιριζε μυστικα ευτυχιας κι αθανασιας που ημουν πολυ μακρια,πολυ πιομενος,πολυ μονος για ν'ακουσω..

Ελεγε πως δεν ειχε πληρωμα,παρα τους ονειροπωλους ποιητες των ξεχασμενων ονειρων,τους φτωχους,τους ασχημους,τους ασημους,τους μελαγχολικους,τους φοβισμενους ακροβατες,τους ναρκομενους τρελους,τους μουγκους ρητορες,τους τυφλους ζωγραφους,τους θλιμενους κλοουν..

Ψυχες γκριζες σ'ενα πολυχρωμο κοσμο..ψυχες καταραμενες,παρατερες..ματια υγρα σ'ενα στεγνο αιωνιο αποψε..

Παντου γυρω απλωνοταν το πεπλο της σιωπης και μοναχα το κυμα την εσπαζε ρυθμικα καθως χαϊδευε απαλα το φλισβο,καθως το σημαδεμενο φεγγαρι ελουζε νοχελικα τη μαργαριταρενια προβλιτα μεσα στη μελαγχολικη εκεινη νυχτα..

Πλησιασα δειλα και τα ξαρτια του ετριξαν με μια τρυφερη επιφυλακτικοτητα"Σε παρακαλω"ψιθυρισα"παρε με μαζι σου"

"Ποιος εισαι;"ακουστηκε μια φωνη σαν ανασα απο τα μαβια πανια που αγκιξε απαλα τα μοιχια της κουρασμενης μου υπαρξης και μ'εκανε να ανατριχιασω ολοκληρος

"Ειμαι εγω"αποκριθηκα"δεν εχω ονομα..κι αν ειχα το εχω ξεχασει καιρο τωρα,δεν εχω πατριδα,δεν εχω τιποτα,μοναχα ενα σκοροφαγομενο δισακι με μουχλιασμενα ονειρα,μια σπασμενη πενα,μια τρελη πιξιδα,μια αδειανη καρδια.Ειμαι εγω,παρε με μαζι σου"

"Τι εισαι προθυμος να θυσιασεις για να μ'ακολουθησεις;"ετριξε η φωνη στο σκοτεινο καταστωμα

"Δεν μπορω να θυσιασω τιποτα,γιατι δεν εχω τιποτα"απαντησα ταπεινα"θα σου 'δινα τη ψυχη μου αν το΄θελες,τη καρδια μου,μα κι αυτα τα εχω χασει εδω και καιρο..τα'παιξα ενα βραδυ στα χαρτια και τα΄χασα..Ζητα μου ο,τι θες..μα δεν εχω τιποτα να σου δωσω"

"Γιατι ζητας να μ'ακολουθησεις στο ταξιδι της ληθης;σε τοπους μακρινους θα πας,και τη πατριδα σου δεν θα ξανααντικρισεις..τα προσωπα που αγαπησες ή αγαπας θα γινουν αναμνησεις,διαφανα φαντασματα και οπτασιες που θα κυκλωνουν το κρεβατι σου σαν πεφτεις και κοιμασαι..γιατι ζητας να ερθεις στο ταξιδι χωρις προορισμο;"ακουστηκε ξανα η φωνη βαθια μεσα απο τα υγρα αμπαρια

"Γιατι τιποτα πια δεν υπαρχει να με κρατα εδω.Γιατι ηδη τα προσωπα που αγαπησα ειναι φαντασματα,μαβιες,σαν τα πανια σου,αναμνησεις,ο τοπος εδω δε με χωρα,το τωρα τουτο ειναι για μενα χτες,το τοτε ηδη με στοιχιωνει και δεν υπαρχει πια αυριο..οι αναμνησεις δολοφωνησαν τις ελπιδες..Δε ζητω σωτηρια,ζητω τη λιτρωση'δε ζητω ευτυχια'ζητω τη γαληνη'δε ζητω ελπιδες'ζητω τη ληθη..ζητω τη λησμονια"

"Αυριο το χαραμα,οταν ο ηλιος φιλησει απαλα τα μαγουλα της θαλασσας,σαν μεθυσμενος απο την ευτυχια εραστης το μαγουλο της κοιμησμενης του αγαπης,ελα να με βρεις"ακουστηκε η φωνη μεσα απο τα σφραγισμενα χειλη της ξυλινης σκαλιστης γοργονας στην πλωρη"Αυριο θα μου φερεις ο,τι πιο πολυτιμο εχεις,κι εγω θα σ'αφησω να μπαρκαρεις μαζι μου"

Η νυχτα περασε βασανιστικα,καθως εγω ξαγρυπνουσα καθισμενος στην ακρη του παλιου μου κρεβατιου,αναλογιζομενος τι να προσφερω σ'ανταλαγμα για το λιτρωτικο ταξιδι

Κοιτουσα αφειρημενος τη σκονη που χαϊδευε τα εξωφυλλα των πολυαριθμων σκορπιων βιβλιων μου,σκορπιων οπως κι οι σκεψεις μου..

Κι η μερα αρχισε να χαραζει,βαφοντας με το ολοχρυσο,καμομενο απο ηλιαχτιδες πινελο της,τον ουρανο,με χρωματα ροδαλα σαν και τα ονειρα ενος μικρου παιδιου..

Με κοπο ανασηκωθηκα απο το κρεβατι με μουδιασμενο κορμι και νου,παραμεριζοτας απο το φθαρμενο πατωμα ξεκουρδιστα ρολογια,σβησμενα αστρα,επιχρυσα χαλασμενα μουσικα κουτια,σκονισμενους γαλαζοπους κομμιτες,ξεχασμενους πορφυροκοκκινους ερωτες,για να δω το πλοιο να στεκει εκει,στην ακρη,στην αποβαθρα,και να με περιμενει..

Μα δεν πηγα ποτε..το πλοιο αρχισε να γλιστρα πανω στα κρυσταλινα νερα εγκαταλειποντας σιγα-σιγα το λιμανι..

Εμεινα εκει..στο παραθυρο,να το κοιτω σκυφτος,γεματος θλιψη,μεχρι που εγινε ενα μικρο σημειο στον οριζοντα και χαθηκε..

Δεν βρηκα τιποτε ανταξιο να του δωσω,τιποτε δεν ηταν αρκετο..Τα χρονα περασαν και δεν το ξαναδα ποτε..

Παρ'ολα αυτα πολυ συχνα αφηριμενος επιανα τον εαυτο μου να κοιτα στον μακρινο οριζοντα αναζητωντας "κατι"...ενα σημαδι..ευχομουν να το ξαναδω..

Μεχρι και σημερα θυμαμαι την τοσο επιβλιτικη αλλα και συναμα ταπεινη μορφη του,τη γλυκια και ταυτοχρονα αποκοσμη λαμψη που το τυληγε εκεινο το βραδυ..ποτε μου δεν μπορεσα να βρω κατι που θα ηταν αξιο να του προσφερω..ισως γιατι ποτε μου δεν ημουν σιγουρος πως ηθελα βρω κατι..κατι ανταξιο του ονειρου..

Μου αρκει που το ειδα..εστω και για μια μοναχα φορα..μια φορα που θα θυμαμαι εως οτου σφαλισω τα ματια μου για παντα..

Κι ισως τοτε,στους αιωνιους υπνους να ξανασυναντησω καποτε το πλοιο εκεινο,ισως να ειμαι ετοιμος τοτε,να μπαρκαρω κι εγω..να φυγω επιτελους για το αιωνιο τιποτα...

written on 04.02.'09