Μια μικρη αγαπη κι ενας σοφος λιγο νεκρος συζητουν

M.A:Πεθαινουν οι αγαπες?...Σε ποια στιγμη της κοκκινης δινης τους?

Σ.Ν:Οταν ορισει η τυχη της θελησης τους..σβηνουν...τελιτσες στον ουρανο..

-Α!ειναι αστερια λοιπον.Και πως πεθαινουν δηλαδη?Αρρωσταινουν βαρια ή φευγουν κουρασμενες με χρονια στην πλατη τους?

-Τι να σου πω..Εισαι μικρη..δε θα καταλαβεις..Να θυμασαι ομως,οποιος καταφερε να αγαπησει..αγαπα για παντα!

-Δεν πεθαινουν δηλαδη?

-Μερικες ναι,γιατι δεν ηταν αγαπη..η σκια της μονο..Οι αλλες,οι σπανιες, μονο ξαποσταινουν.

-Μαλιστα..και πως καταλαβαινειςπως μια αγαπη εχει γινει πια αστερι?

-Αυτο δεν μπορεις να το εξηγησεις,δεν φαινεται απο το πρισμα της λογικης σου..απλα το νιωθεις..μεσα σου.

-Υπαρχουν φαρμακα?

-Φαρμακα?οχι..οχι..κανεις δεν μπορει να τις βοηθησει.Πρεπει μονες τους να παλεψουν και,μονο αν ειναι αληθινες,βρισκουν δυναμη και πιστη να νικησουν χρονια,λογια,σιωπες..

-Αλλιως?

-Αλλιως σου'πα μικρη μου αγαπη..σβηνουν.Κρεμουν στο σωμα εναν σταυρο να εχει να θρηνησει και ταξιδευουν για το αγνωστο..

-Πονουν οι αγαπες οταν σβηνουν?

-Πολυ...μα πιο πολυ πονα η απουσια τους..

-Και τι μενει?Τι κρατας οταν φευγει η αγαπη για το μακρινο ταξιδι?

-Τα δωρα της..που ειναι πολλα ή λιγα.Οσα τολμησες να χαρισεις κι οσα αντεξες να ζητησεις

-Και ποια ειναι αυτα?

-Τα αισθηματα,οι στιγμες,οι αναμνησεις που κουβαλας διχως να το διαλεξεις..διχως να κανεις αλλιως...

-Ναι..ομως φευγουν..πεθαινουν..ειναι κριμα..ποιος τις σκοτωνει?

-Ελα πιο κοντα..η αγαπη ειναι δυναμη.Δυναμη που συγκρατει ολοκληρο το συμπαν.Ισως ο μοναδικος Θεος..καθε μια και ενας ξεχωριστος..μα τοσο ομοιος...Μια αδυναμια σοβαρη εχουν,μονο μια...

-Ποια?

-Δισταζουν να μιλησουν,τρεπονται σε φυγη...κρυβονται...

-Μα γιατι?

-Γιατι μιλουν κατευθιαν στη καρδια...και ειναι επικινδυνο

-Ο φοβος δηλαδη τις σκοτωνει?

-Κυριως ναι....κι ετσι χανονται...

-Κριμα...Βρισκονται ξανα?

-Ισως..καπου...καποτε...Μονο οσες αξιζουν χανονται για να ξαναβρεθουν

-Κι εσυ που τα ξερεις ολα αυτα?

-Με ονομασαν σοφο τα χρονια και τα λαθη.Ξερεις....ημουν κι εγω καποτε αγαπη....κατακοκκινη..κι εγω μικρη..Εζησα καλοκαιρι..Διστασα....εφυγα...κρυφτηκα απο τον εαυτο μου και απο τοτε παιδευομαι...

-Πεθανες?

-Μετρω πεντε χρονια...

-Εγινες αστερι?

-Δεν τα καταφερα..

-Γιατι?

-Δεν με βοηθησε το παρον....η μνημη..η καρδια..

-Πονεσες?

-Ακομα ποναω,ακομα πεθαινω..

-Σωστα...αλλα πως γινεται να ειναι καποιος λιγο...νεκρος...

-Μη ρωτας

-Θελω να μαθω

-Εσυ!Εσυ φταις!

-Εγω?Πως?...Γιατι?...

-Δε ξεχασες...μ'εψαξες...και αρχισα ξανα να μιλω γι'αγαπη..και απο τη φυση μου θα υπαρχω...

-Δεν το ηθελα.....εγω απλα..απλα..

-Σςςς..ξερω..

-Εγω ειμαι ωρες μακρια..χρονια πισω....δεν εχω χαθει πια?

-Το φοβαμαι..

-Δεν θα'πρεπε μα μου μιλας..

-Κακες συνηθειες...οι ελπιδες των αναμνησεων..

-Γιατι μου μιλας?

-Νεκρα χρονια..ζωντανες στιγμες..κι εγω να ισορροπω....γι'αυτο...

Δαναη(το κειμενο ειναι απο το τευχος Νοεμβριου-Δεκεμβριου του φοιτητικου περιοδικου "chill out")