Πανω που πιστευα πως τα ρυακια των ματιων μου ειχαν στερεψει
Πανω που πιστευα πως το αιμα στις πληγες ειχε ξεραθει πια
Πανω που πιστευα πως η θυμηση σου αναπαυοταν ησυχη στα συρταρια της καρδιας μου
Το πιο απλο,το πιο ασημαντο φτανει να γυρισει το χρονο πισω,να ανοιξει νεα αυλακια καυτα στα μαγουλα μου,νεους δρομους να κυλησει το αιμα και παλιοι ψιθυροι του παρελθοντος μας να φωναξουν με νεα φωνη τις αναμνησεις
Και να που οι στιγμες,οι νυχτες ζωντανευουν μια μια στα θολωμενα μου ματια αυτη τη θολη νυχτα που ο ουρανος κλαιει σιωπες
Και να που ο χαμενος ψιθυρος της φωνης σου απλωνεται στο κενο ανατριχιαζοντας το κορμι μου
Και να που δεν ειμαι δυνατη,που δεν προχωρησα,που μου λειπεις και που δεν μπορω να σε ξεχασω
Κι ομως πρεπει να μαζεψω ξανα τα θριψαλα και να βαδισω τρεκλιζοντας
Κι ομως πρεπει..γιατι στο υποσχεθηκα
Κι ομως πρεπει κι ας μη το μαθεις ποτε
Και τα δακρια συνεχιζουν το δρομο τους καυτα στα μαγουλα καιγοντας τη ψυχη μου
Ξεχασμενα ονειρα,αθετημενες υποσχεσεις..μοναχα γλυκες αναμνησεις μιας πραγματικοτητας που χτιστηκε απο τα χερια δυο μικρων παιδιων σαν καστρο στην αμμο
Και τα φαντασματα με κυκλωνουν πιο ανυσυχα τις νυχτες τωρα πια
Και οι αντιστασεις πεφτουν μια-μια οσο κι αν παλευω
Και τα γονατα ματωνουν και λιγιζουν
Και τα τειχη πεφτουν
Κι εσυ δεν εισαι πια εδω
Ισως ποτε να μην ησουν
Ισως και να μη θελησες να εισαι
Ισως και να μην μπορεσες
Το σπιτι που εβλεπε στη θαλασσα στεκει αδειο πια πανω στην ακρη του βραχου ατενιζοντας το χαος
Η κουνιστη πολυθρονα τριζει μoναχη πια,νανουριζοντας τον ανεμο και τις σιωπες,ξεβαμμενη απο την αλμυρα
Ολα μαρτηρουν απουσες παρουσιες
Μαβια φαντασματα καπνιζει το σβιστο τζακι και η μοναξια γραφει με το δαχτυλο στη σκονη των κρυσταλινων ποτηριων οπου μεθυσμενα απο το κρασι και τον ερωτα τα ονειρα μας ναυαγησαν
Κι ο πονος πνιγεται σε ωκεανους δακριων
Και η θλιψη χανεται σε δαση αναφυλητων
Και η ψυχη ουρλιαζει στον αερα ψιθυρους,να ταξιδεψει να σου πει ποσο πολυ η απουσια σου με σημαδευει καθε μερα,καθε νυχτα
πως ο πονος δεν ελλατωνεται μα καιροφυλαχτει στις σκοτεινες γωνιες τις σιωπης καθε που ειμαι μονη
πως σ'εχω τοσο αναγκη
πως δεν αντεχω μακρια σου,ποτε δεν αντεχα
πως προσπαθησα να καταλαβω και να δεχθω,μα ποτε δεν καταλαβα κι ομως δεχθηκα
Και ενω το σκοταδι ειναι πιο πυχτο πια,τα ονειρα πιο ταραγμενα,τα ματια πιο υγρα,οι σιωπες πιο επωδυνες,η αγαπη μενει πιο αναλοιωτη απο ποτε...
written on 02.02.'09
3 σχόλια:
Γιατι ανεβαζεις κατι τετοιο στον ιστοτοπο σου?
Τι εχει να κανει με την φιλοσοφια
και την ποιηση?
Υπαρχει καποιος εκει εξω που μπορει να καταλαβει το μικρο αυτο σπιτι σαν ιδεα και οχι σαν τοπο?
Θα σου πω..
Οχι
Καμια απο τις πολυποθυτες φιλες σου δεν ακουσε το τριξιμο της κουνιστης πολυθρονας, και αν καποια ειχε αυτο το χαρισμα σιγουρα δεν μυρισε το διακριτικο αρωμα που απορεει απο το μπαμπου.
Πριν καιρο, τοτε που κατι ελειπε απο το θολο μου συμπαν, εχασα εναν ανθρωπο, τον Ηλια.
Τον Ηλια που ηξερε να ψαρευει πολυ καλα και τον Ηλια που με εχεσε ενα βραδυ,γιατι εβαλα τρικαβαλο στο παλιο του σκουτερακι και τα εφτυσε...
Πονεσα, αλλα το κρατισα για εμενα
Πονεσα, αλλα ζουσα για να τα πινω μια φορα τον χρονο για παρτη του....
Και το αστειο ειναι τα δακρυα που χυνανε ολοι ποταμι...προσπαθοντας να φανουν πιο λυπιμενοι απο οσο ηταν.
"Εγω πονεσα πολυ"
"Eγω ΠΙΟ πολυ απο εσενα που στο κατω κατω δεν τον εβλεπες καθε μερα"
Xεχεχε
Ηταν τοσο γελοιο.....
....μια γλιωδης παρενθεση στο παρανοηκα ριχο μας "τωρα".
Δεν σε καταλαβαινουν μαριλινα. Αν θες να τα βγαλεις απο μεσα σου, γραψτα σε ενα κομματι χαρτι και βαλτου φωτεια....
Παρολα αυτα, το κειμενο ηταν καλο
Δε ζητησα κανενα να καταλαβει..
Αυτος που μπορει να το αντιληφθει περα απο το λυρικο του πλαισιο ειναι αυτος που εχει γνωση....
Οχι δεν ζητω κατι σ'αυτη την αναρτηση..για το τριτο ματι το μονο που θελω ειναι να συλλαβει (αν υπαρχει)την ποιητικη διασταση αυτου του μικρου κειμενου....
Αν καποιος μπορει νσ δει πισω απο τις λεξεις, αν καποιος μπορει να συλλαβει το πραγματικο νοημα αυτων των εικονων και αυτου του κειμενου το ξερει ο ιδιος...
Το κομματι ειναι γραμμενο για μενα..αποπνεει τα δικα μου συναισθηματα...δεν επιθυμω κανεις να πιασει το ακριβες ή πληρες νοημα τους...(αν μπορει φυσικα κανεις ας το κανει...)
Εξ'αλλου ποιος ειπε πως μπορει κανεις να αντιληφθει ή να καταλαβει το απολυτο, βαθυτερο νοημα, την ηχο καθε κειμενου που θελει αυθαιρετως να ονομαζεται "ποιημα"....?
Αν υπαρχει κανεις που μπορει ειναι ο δημιουργος του..αυτος και σε πολυ πιο σπανιες περιπτωσεις καποιος "αλλος" με τον οποιο μοιραστηκε αυτα τα "ερεθυσματα"
Το ποίημα είναι εξαιρετικό. Εγώ θα το δημοσίευα. Και η ποίηση/τέχνη υπάρχει για να εκφράζει καταρχήν τα συναισθήματα του ποιητή/καλλιτέχνη, χωρίς καμμιά υποχρέωση του αναγνώστη να κατανοήσει, χωρίς κανένα σκοπό να αρέσει, και, κυρίως, χωρίς να δικαιούται κανείς να τα φιμώσει, με το πρόσχημα ότι δεν θα τα καταλάβει κανείς. Το να μπορεί να νιώθει κάποιος δυνατά συναισθήματα είναι υπέροχο. Το να μπορεί να τα εκφράζει έτσι, είναι χάρισμα και ευλογία. Συνέχισε LittleLou, μην ακούς κανένα, ΤΟΧΕΙΣ.....
Δημοσίευση σχολίου