Εφιαλτης

Σημειωση:το συγκεκριμενο ποιημα με προβληματισε αρκετο καιρο ως προς την δημοσιευση του..παρ'ολα αυτα πιστευω πως ακομη κι οταν εγω αποφασισω να την κανω απο αυτο το κοσμο θα ηθελα αυτο το ποιημα και ολα οσα σηματοδωτησε να υπαρχουν...καπου...

Αποψε και παλι δε με χωραει ο τοπος..

αποψε και παλι η απουσια σου πλαναται στα αδεια δωματια...

..μου λειπεις..

αποψε και παλι οι σκιες ηρθαν να κυκλωσουν το κρεβατι...

..σκονισμενες σκιες...

το σκοταδι απλωνεται αργα κ αθορυβα γυρω μου..

η ανασα βγαινει κοφτη πανω στο θολο τζαμι..

και μεσα στου τρομου μου τη παραζαλη

εγω αναρωτιεμαι μοναχα που να'σαι..

κι ισως....ισως...αν μ'ονειρευεσαι οταν κοιμασαι..

το αδειο κρεβατι τις κρυες νυχτες

μοιαζει με παγωμενη μαρμαροπλακα..

...ενας αιωνιος ταφος..

ψαχνω στα τυφλα ν'αγγιξω το χερι σου

μα δεν υπαρχει τιποτα διπλα μου...

κι ομως μεσα στο σκοταδι νιωθω δυο ματια να με παρακολουθουν..

ο Δαιμονας μου μού κρατα κι αποψε συντοφια..

αμιλητος αιωνιος φρουρος μου...

να ζει απο το φοβο μου

και να τρεφεται απο το σκοταδι της ψυχης μου...

καθως εγω στεκω αβουλη αλυσιοδεμενη στον υγρο και κρυο ταφο μου..

κι αξαφνα το ρολοι του συμπαντος χτυπα μεσανυχτα

κι η σιωπη σπαζει σε χιλια ματωμενα θριψαλα

καθως ακουω απο τα βαθυ της αβυσσου φωνες

να καλουν τ'ονομα μου...

το τοπιο βαφεται κοκκινο

αιμα σταζει ο ουρανος στο προσωπο μου

κι η γη σιεται σιθεμελα...

καπνους ξερνουν οι ανοιχτες πληγες της..

δυο χερια με αρδαχτουν με βια

δυο χερια που καινε τις σαρκες μου...

-...πονω μα δεν εχω φωνη να φωναξω..-

και με πετουν στα ανοιχτα στοματα της βουλιμικης αυτης αβυσσου...

μαυρης..οσο κι αυτη της ψυχης μου..

κι η πτωση δεν εχει τελειωμο.......

Ξυπνω στο κρυο μου στρωμα

λουσμενη στον ιδρωτα

ενω η ανασα μου βγαινει με δυσκολια απο το στηθος μου που τρεμει

ανακαθομαι στο κρεβατι

ενω εχω ακομη τους ηχους απο τις αλυσιδες στα αφτια μου..

αναλυομαι σε καυτα δακρια

χτυπωντας με λισσα το μαξιλαρι

που φιλοξενει τα φρικιαστικα μου ονειρα..

νιωθω την υπαρξη μου να σιρρικνονεται

γινομαι τοση δα...γυμνη και απροστατευτη...

και μονο τη ζεστη αγκαλια σου ψαχνω

να με παρηγορησει

να κατευνασει την ταραγμενη μου ψυχη..

κι ολα μοιζουν τοσο ασημαντα πια

τοσο ματαια

μοναχα η Μοναξια σκαρφαλωσε στο προσκεφαλι μου

και νανουριζει τους φοβους μου..

και τιποτα δεν ειναι πια αρκετο

κοιτω στον ραγισμενο καθρεφτη το ειδωλο μου

ενα βλεμα κενο...χωρις ζωη...ζωντανο νεκρο..

το σωμα μου κουφαρι κουβαλα την ξεσκισμενη μου ψυχη..

νιωθω καποιον να μου σηκωνει το χερι..

η Απογνωση με βλεμα αδειο..

σφιγκει σαν ατσαλινη παγωμενη δαγκανα τον αψυχο καρπο μου

και με μια κινηση κανει το τωρα θριψαλα..

και καθως τα θραυσματα τρυπουν το κορμι μου...

καθως το αιμα χυνεται πηχτο...

με οση δυναμη μου απεμεινε

γραφω με αδυναμο και τρεμαμενο χερι

στο παγωμενο πλακακι

δυο λεξεις μοναχα....."Σ'ΑΓΑΠΩ"

Ladies & Gentlemen welcome to tonight's show!

Δεν τους μπορω να χορευουν...

Δεν μπορω να τους βλεπω να σκορπουν γελια

-μα κανενα χαμογελο-

τοσες μασκες χαρουμενες και ξεγνοιαστες....δηθεν

Κι εγω,ενας παλιατσος διχως ρολο στη θεατρικη τους παρασταση

Ξεχασμενος πισω απο τις κουρτινες να παρακολουθω..

Κρυμμενος στον εξoστη σαν αρλεκινος

να χυνω βουβα χαρτινα δακρυα

Ψαχνω στα παρασκηνια και βλεπω την Ντροπη
να πουδραρεται μπροστα στον καθρευτη

Κατω απο τα καθισματα βρισκω φιμωμενο Φοβο και ξεραμενες τσιχλες

Στον μισο-αδειο καδο βρισκω τη Λυπη

να φτιαχνει καραβακια απο τα αδεια ασημοχαρτα των πεταμενων πακετων απο τσιγαρα

Κοιτω τα μισο-αδεια καθισματα..-στη φαντασμαγορικη αυτη παρασταση
ολοι ή σχεδον ολοι,θελουν να ειναι προταγωνιστες μα ελαχιστοι θεατες...

Στεκω βουβος μ'ενα χαρτινο ροδο στο χερι κι ενα χαρτινο περιστροφο στραμμενο στο κροταφο μου..

-Τιποτα δεν ειναι αληθινο-

Κι οταν ερθει το τελος ολοι θα νομισουν

πως ημουν απλα ενα δραματικο κομματι της κωμικης τους παραστασης..

Κανεις τους δεν θα καταλαβει πως εγω απ'ολους επελεξα να ειμαι θεατης....