θλιΨ!

Θλιψης βλεμμα

ακροπατω στα θραυσματα

που αφηνει πισω η γυαλινη καρδια σου

ισως καποτε να βρω ο,τι απεμεινε

και σφιχταγγαλιαζοντας αυτο το "ισως"

να σταξω δακρυα απ' ο,τι εχει μεινει απ' τη δικη μου

να ξεπλυνω το ξεραμενο αιμα των ονειρων....

(Δ-Λ περι 7:15 ath στο Ψ γωνια)

Για μια βροχη που αργησε να'ρθει..

Σταλαξε ο ουρανος κοκκινα δακρυα

πυρωμενα καρφια

στου μνηματος μου σφυχτα

επανω τα σκασμενα ξυλα

Και κλειδωσε μεσα

'κεινα λασπωμενα δαχτυλα

που στις σκιες του μισοφεγγαρου

κραυγασαν χωρις μιλια...

"Βροχη!γιατι μου κλεψες τα δακρια??"

Στα περιθ-ορια...

Δε θα σου ζητουσα ποτε
Να θυσιασεις μια high definition πραγματικοτητα
Για ενα σκιτσο με ξυλομπογιες στο περιθωριο του τετραδιου..
Θα με ρωτησεις φυσικα, «τοτε γιατι ακομη ζωγραφιζεις?»
…ας πουμε γιατι ακομη δεν εχουν σπασει οι μυτες απ'τα μολυβια μου…
8/8/10

Κοκκινη κλωστη δεμενη..στο λαιμο μου τυλιγμενη...

- [...] μονο που αναρωτιεμαι..
Αν αφαιρεσω απ'το ουρανιο τοξο
Το κοκκινο σκοινι του
Θα μας φτασουν τ'αλλα χρωματα
ή θα πνιγουμε σε μια μουντζουρα?
Ε?
8/8/10

Καρπουζονειρα

Στου Θερου το φεγγαρενιο το δρεπανι
εφτυσα δυο κουκουτσια μαυρα ματια
και στης καρπουζοφλουδας τη ραχη σκαρφαλωσα
κυνηγος ενος επικηρυγμενου καλοκαιριου – ζωντανου ή νεκρου-
που μου’ ποσχεθηκε ‘ κεινη τη μπορα
που λαχταρουσαν της γης τα ματια…
31/7/10

Μια κουστωδια χαραγμενη στη ραχη του σαλιγκαρου
Μια πενια ακουμπισμενη στο αδραχτι της αραχνης
Κι ενας νταλκας φιγουρα στου καπνου τον νταρμπουκα …
31/7/10

Lulluby of a Dragonfly

"Ονειρα δεμενα

με χρυση κλωστη

απ'τα κρυσταλινα φτερα μιας λιβελουλας"

-Ξεχασες κουκλιτσα

πως οι λιβελουλες ζουν

μοναχα για μια μερα?

***

Και πως να αντεξουν τουτο το βαρος

τοσων ονειρων...

Μη κλαις λοιπον

που εμεινες αγκαλια

με το ξεριζομενο φτερο

να ψαχνεις που πηγαν τα ονειρα

***

Ηταν το τιμημα

για να πεταξεις..

εστω και για μια μοναχα μερα..

Sinnombre....

"Παμε να παιξουμε στο βαλτο?" με ρωτησε ο Pierro

Φυσικα απο το στομα του δεν βγηκε ουτε μια λεξη καθως ηταν ενας μαθητευομενος μιμος και ειχε παρει τον ιερο ορκο σιωπης των μιμων...παρ'ολα αυτα παντα καταλαβαινα διχως αμφιβολια τι μου ελεγε ζωγραφιζοντας στον αερα..

Το δασος ειχε σκεπασει τη γυμνια του μ'ενα χρυσoκοκκινο μανδια καμωμενο απο τα πεσμενα πλατανοφυλλα,και θυμιζε εκεινο το οκτωβριανο απογευμα που τον ειχα πρωτοσυναντησει, καθισμενο πλαι στα σκουριασμενα καγκελα του παλιου νεκροταφειου...μια ασπρομαυρη φιγουρα που εφτιαχνε χαρτινα μαυρα ροδα και συζητουσε με το μαυρο γατο του,τον Algo..

Εκεινη τη μερα ηταν που γνωρισα την Sinnombre την κουκλα -ονομα που της εβγαλε ο Pierro,καθως εκεινη παντα αρνιοταν να μας πει το ονομα της-. Την βρηκαμε μισοπνιγμενη απο τα νερα του βαλτου να κολυμπα γυμνη, διχως ουτε καποιο ρουχο ή καποια φανταχτερη φορεσια..

Το μοναδικο της στολιδι ηταν τα τεραστια μελαγχολικα γυαλινα ματια της κι ενα ασημενιο αιωνιο δακρυ στο μαγουλο..Στο λευκο της κρανιο ειχε χαρτογραφημενη τη Θλιψη,τον Πονο και τον Φοβο.Καποτε την ειχε ρωτησει ο Pierro γιατι κλαιει...κι εκεινη του απαντησε μ' εκεινη τη ψιθυριστη πορσελανινη φωνη της "γιατι καποιος πρεπει να το κανει.."

Πηρα το θαρρος και ρωτησα την κουκλα αν ηθελε να γινει η Φιλη μου και η απαντηση διεσχισε σαν λευκη νεφελη τα γιαλινα ματια της..

"αν αυτο ειναι που θες" αποκριθηκε

Τα χρονια περνουσαν διχως να αφηνουν ιχνη πανω σε μενα, τον Pierro, τον Algo και την Sinnombre...φτιαχναμε παιχνιδια στις οχθες του βαλτου, μεσα στα αδεια κλουβια απ' τα λιονταρια, και πλεκαμε ιστοριες στους κισσους που στολιζαν τα μαυρισμενα μαρμαρα στο παλιο νεκροταφειο

Ενα βροχερο απογευμα καποιου Μαρτη αποχαιρετησα τους καλους μου φιλους..ο Pierro εκλαψε, και τα δακρια του ηταν γιοματα απο ασπρομαυρα ουρανια τοξα..μα με επισκεπτοταν συχνα φερνοντας μου παντα ενα λευκο ροδο και χαριζοντας μου μερικα απο κεινα τα δακρια που μουσκευαν σαν βροχη το χωμα και εφταναν κοκκινα ρυακια στο μετωπο μου.Ο Algo ερχοταν καθε που βραδιαζε διχως φεγγαρι και πιαναμε κουβεντα με τις κουκουβαγιες,τις νυχτεριδες και τους κισσους...μου γνωρισε και μια καλη του φιλη,την Αrania,μια μικρη αραχνη ξακουστη μοδιστρα του δασους, που μου εφτιαξε αυτο εδω το φορεμα που βλεπεις-ναι ειναι κομψοτεχνημα το ξερω...

Μοναχα η Sinnombre δεν φανηκε ποτε...ρωτησα καποτε τον Pierro για 'κεινη μα δεν μου απαντησε-ισως και να μην μ'ακουσε ποιος ξερει....Ο Αlgo απεφευγε να μου απαντησει οποτε τον ρωτουσα..μοναχα ενα βραδυ που το γεματο φεγγαρι ειχε κρυφτει πισω απ'τις σκιες του δασους μου ψιθυρισε...."γυρισε πισω στο βαλτο..την ειδα μια φορα μοναχα που κολυμπουσε πλαι σ'ενα νεκρο ψαρι-κλοουν"

Συρθηκα μεχρι τον βαλτο το ιδιο κιολας βραδυ,σκιζοντας αθελα μου την ομορφη φορεσια που με τοσο κοπο ειχε πλεξει η Αrania...μα δεν μπορουσα να αφησω την μονακριβη μου Φιλη εκει.Σταθηκα στην οχθη και φωναξα το ονομα της

"Sinnombre!Sinnombre!"

Ο βαλτος ανασαλεψε"Ποιον ζητας?"με ρωτησε μ'εκεινη την ενρινη φωνη του

"Την κουκλα μου"του απαντησα"την Sinnombre!"

"Δεν ζει κουκλα μ'αυτο το ονομα εδω"μου αντιγυρισε

"Μα ειναι εδω!το ξερω πως ειναι εδω!σε παρακαλω..φωναξε την..πες της πως τη ζηταω"

Ο βαλτος μουρμουρησε κατι σπαζοντας φουσκαλες στην επιφανεια πριν βυθιστει ξανα στον πατο του. Συνεχισα να φωναζω το ονομα της μ'οση δυναμη μπορουσαν να αντεξουν τα στηθη μου..η φωνη μου ειχε ραγισει..θα'βαζα τα κλαματα αν δεν ηξερα πως δεν μπορουσα πια να κλαψω..

Καποτε ο βουρκος αναδυθηκε απο το βυθο και αποκριθηκε "Αυτο που ψαχνεις δεν ειναι εδω. Δεν εφυγε ποτε απο διπλα σου"

"Η Sinnombre?"τον ρωτησα χωρις να καταλαβαινω ακριβως τι εννοουσε

"Η κουκλα που εσυ λες Sinnombre βρισκεται θαμμενη στο χωμα πλαι σου"απαντησε και βυθιστηκε ξανα στη σιωπη του

Καθως γυρισα την πλατη να επιστρεψω πισω στο μνημα μου ακουσα για τελευταια φορα τη φωνη του βαλτου που μου ειπε

"-και δεν την λενε Sinnombre...το ονομα της ειναι Leucemia......"

[imagina]

-dedicado a una amiga sin nombre y una amiga desconocido Victoria Frances-

Για ενα μοναχικο δακρυ..

Αστειο θαρρω αυτο που μου συνεβει αποψε το βραδυ

ετσι οπως καθομουν ενιωσα ενα δακρυ

να κυλα αηχα στο μαγουλο μου

ουτε απο θλιψη ουτε απο χαρα

απ'το κενο..

Μα τ αφησα να σταξει τον υγρο του δρομο

κι ας μην ηξερα το γιατι

θα'ξερε εκεινο...

Ποσο αντεχεις?...

Κρατα με σφιχτα

σαρκα τη σαρκα

Νιωσε τον ιδρωτα να κυλα

σταγονα τη σταγονα

Μετρα τις ανασες

μια κι αλλη μια

...

Για μια στιγμη στο απειρο

μπορεις να με κρατησεις

να με νιωσεις

να με μετρησεις?

Οπως τα βογκητα

που σταζω στο προσωπο σου

μπορεις να με τραγουδησεις?

Στο σωμα μου

μουσικη να παιξεις

τα δαχτυλα σου

τρεχοντας στο γυμνο μου στηθος

να με συνθεσεις?

Μπορεις να με δεις

στα ματια βαθεια να με καρφωσεις

σαν Αληθεια πορνη

που πουλιεται διχως ντροπη

να μ'αντικρισεις?

Σαν τσιγαρο να με φουμαρεις

στριφτο και αφιλτρο χαρμανι

να κατεβαινω στο λαιμο

και να σε καιω

σα γλωσσα φιδιου

να ζωγραφιζω πανω στο στρενο σου

τεχνη γκροτεσκα?

Στο ποτηρι να με πιεις

γουλια που καιει

οπως η σαρκα αυτη

που αγγιζει

τις ακρες των υγρων χειλιων σου?

αλκοολ να σε μεθησω

μεχρι στα σοκακια να περπατας

επαιτης της Ουσιας

και σκλαβος τυφλος της Αληθειας?

Πες μου στ'αληθεια..σ'αυτη τη στιγμη στο απειρο..

..ποσο βαθεια μπορεις να δεις?...

Αναμεσα στων λεξεων τη χαση...

Στον λιγμο μιας καταρας ετσι θα σε πνιξω

να μη βγεις...να μην πεις..να μην ακουστεις...

Σκασε!μη μιλας....τη γλωσσα θα σου κοψω

ναι στη μεση σαν την οχια!

Σε ενα στιχο θα σε δεσω

με το μολυβι θα σε φιμωσω..

θα σε τραγουδισω φτυνοντας μουσικη

θα σε ζωγραφισω..να στοιχειωσεις το χαρτι

οχι εμενα..

Μη πας να μου κρυφτεις!

ΕΛΑ 'ΔΩ!

Απο το λαιμο θα σε πιασω μικρη καργιολα

Θα στραγγιξω τη φωνη σου..σταλα τη σταλα

ωσπου μοναχα η σκια σου ν'απομεινει

Κι απ'την αποσταξη μαυρο μελανι

σαν τη σουπια ετσι κι εσυ

Σε βελονα χρυση θα σε κεντησω

στο πελμα μου επανω..

Σε καθε βημα μου να σε πατω...

Καταραμενη φωνη!...

Βγες απ' το μυαλο μου!!!....

psychosis...

Μ'ενα κομματι χαρτι καιω τα δαχτυλα μου

με τη μυτη μιας πενας χαρασω αυλακια σκεψεις στο σωμα μου...

απο μεσα να χυθει το μελανο μου αιμα..

Φτυνω χολη να αναμιξω με χρωμα..

να βουτηξω τα σπασμενα μου πινελα στο πορφυρομαυρο μελανι

Σου ζωγραφιζω μια κραυγη..

τετοια που να ραγισει το τωρα σου...να σε καταπιει

Μπηγω τις λεξεις βαθεια μεσα στα σωθηκα μου

ανοιγω το στρενο και σου παιζω μουσικη με τα κοκκαλα μου

Τετοια που να κανει τη καρδια σου να χασει το ρυθμο της

Στραγγαλιζω την ανασα σου μεχρι να σταξει απο μεσα τη ψυχη σου

να την ρουφηξω και να αναβλησει απο το ανοιχτο μου στερνο καπνος...

Κι υστερα σε σβηνω..σαν καυτο τσιγαρο σε λιωνω στο μπρατσο μου..

ωσπου η μυρωδια της σαρκας να αποτυπωθει στο μυαλο σου

Τωρα μπορεις να αποχωρησεις...

(ακομη κι αν με πεθαινει που σε χανω)και αντε και γαμησου!

Τιποτα (#4)

..Τι συζητησαν? και να σου ελεγα δεν θα 'χε σημασια…Ποσο εμεινε? Ουτε αυτό εχει σημασια… Τι του εδωσε ο γερος…αν του εδωσε….Καμια απόλυτως...........Τι εχει σημασια?..

οτι καποτε αυτος ο "παλαι ποτε δον κιχωτης" αλλαξε τη ζωη μου….τιποτα…

-μεσα στο- Τιποτα (#3)

...Μπαινοντας μεσα στο δωματιο αφηνεις πισω σου μια φιδογυριστη σκαλα που σε ανεβαζει στο επανω δωματιο…κοιτας στα αριστερα και βλεπεις ένα τζακι να σιγοκαιει και πανω στο σιδερο τη μαυρη τσιγκινη κατσαρολα με κατι μεσα της που βραζει….

Στο εδαφος μπροστα,ένα μεγαλο ανετο μαξιλαρι που’χει πανω του ένα κεντητο ριχταρι..λενε πως το’χε παρει ο ιδιος ο γερος σ’ένα από τα ταξιδια που κανε…χαμενος σε μερη που κανεις ποτε δεν σκεφτηκε να παει..ή εμαθε πως υπηρχαν….εκει θα κατσεις εσυ…

Στα δεξια ένα χαμηλο τραπεζι με κομμενα επανω του διαφορα φυτα και βοτανα αλλα γνωστα και αλλα αγνωστα..μανηταρια σε περιεργα χρωματα και σχεδια και μανδραγορες.. λιγο πιο διπλα ένα μπολ μ’ένα ξυλινο γουδι αφημενο μεσα…

Πισω στο τοιχο κοντα στο φιλιστρενιο παραθυρο ένα μικρο ξυλινο ραφι..πανω του ένα μπουκαλι από καποιο παλιο ποτο που’πινε ο γερος..τι ηταν δε φαινεται πια απ’ το κερι που λιωνει στο στομιο του….διπλα ένα γυαλινο δοχειο μ’ένα περιεχομενο αγνωστης φυσης τοσο σε σενα…οσο και σε παρα πολύ κοσμο… και ένα μικρο σκαλιστο κουτι…κλειστο..

Κατω από το ραφι..στο πατωμα είναι ένα τεραστιο μπαουλο με μπρουτζινα χερουλια και λαβη και ένα καποιο σχεδιο επανω..ξεβαμμενο από τα χρονια..

Απεναντι στα αριστερα σου, πλαι στο τζακι..η κουνιστη ξυλινη πολυθρονα του γερου…. Με μια ξυλογλυπτη μπορντουρα γυρω από το μαξιλαρι που καταληγει στα μπρατσα της πολυθρονας…εκει καθεται ο γερος….»

-κατι απο- Τιποτα (#2 1/2)

...Δεν εχει σημασια να σου πω την ιστορια του γερου….ναι, είναι μεγαλη.. Ουτε εχει σημασια τι θα σου πει ο γερος..μπορει να μη σου πει τιποτα…μπορει να σου πει ιστοριες..μπορει να κερασει και να σ’ αφησει να του πεις εσυ…μπορει και να σε διωξει……ή να σε φιλοξενησει…

Μοναχα για έναν ανθρωπο ειχα ακουσει καποτε που’ χε μεινει με το γερο…ποσο καιρο?δεν εχει σημασια..ο γερος ποτε δεν τον εδιωξε ουτε τον κρατησε..καθησε εκει μεχρι που ο ιδιος σηκωθηκε μια μερα κι εφυγε χωρις να ξαναγυρισει ποτε…..για που?για το πουθενα…ουτε αυτό εχει σημασια…

-κοιτωντας το- Τιποτα (#2)

...Προχωρωντας το πετροχτιστο μονοπατι παρατηρεις το καπνο που αναδυεται από τη στρογγυλη της καμιναδα..-καλο σημαδι ..κατω από την ομπρελενια σκεπη του μανιταριου, το ματι σου πεφτει στα ξυλινα υποστυλωματα δεξια και αριστερα σου και το μικρο παραθυρακι στη κορυφη του….οχι ο γερος δε δεχεται φιλοξενουμενους ετσι απλα….το δωματιο αυτο αν το χρησιμοποιησεις θα’σαι από τους λιγους εκλεκτους..

Το ματι σου πεφτει στο κατω παραθυρο της καλυβας….μεσα από το φιλιστρινι ένα φως κεριου αχνοφαιει …τοτε μπορεις να ξερεις….. σε περιμενει..

Μπροστα από τη πορτα, στεκεσαι λιγο και παρατηρεις την ξυλογλυπτη καμαρα της και το αχνο φως του κεριου της γυαλινης λαμπας,οπου μεσα στην σιδερενια της θηκη καιει διακριτικα από πανω σου, καθως ολογυρα νυχτωνει …αντιλαμβανεσαι το παιχνιδισμα των σκιων στους κορμους της πορτας μεσα στους ροζους και τα βαθουλοματα του ξυλου..

Κοιτας για μια στιγμη το μπρουτζινο χερουλι…και χτυπας……

-καποτε στο- Τιποτα (#1)

...«Φτανεις στο δασος κατά τη δυση, χωρις να ξερεις πως θα βρεις το σπιτι του…ισα ισα..αν πραγματικα θες να το βρεις τα βηματα σου θα σε πανε μονα τους…

Προχωρας μεσα στη βλαστηση μεχρι που μπροστα σου ορθωνεται ένα μανηταρι ισο με το μεγεθος ενός δεντρου… πολλοι λενε πως είναι δεντρο αλλα όχι είναι μανιταρι..το ειδος του?δεν εχει σημασια….κανεις ποτε δεν εμαθε..ουτε και εχει ποτε βρεθει αλλο παρομοιο..

Μπροστα σου μια ξυλινη πυλη απο κορμους δεμενους με σκοινι…παρατηρεις πως στα δεξια το σκοινι εχει λιγο λυθει και χασκει… μεσα στα χορτα χαρασεται ένα μονοπατι από μαυρα βοτσαλα που στο φως της τελευταιας αχτιδας γιαλιζουν σα φολιδες της ραχης καποιου μαυρου δρακου…

Προχωρας στο μαυρο μονοπατι μεχρι που στα αριστερα σου βλεπεις ένα αυτοσχεδιο γραμματοκιβωτιο με το μονογραμμα του…το σημαιακι κατεβασμενο..εχει παρει τα γραμματα του για σημερα..δεν ειχε κατι να απαντησει…

Συνεχιζεις στο δρομακι μεχρι που το βοτσαλο γινεται πετρα…. χαρασεις τα βηματα σου στο πετρινο μονοπατι προς τη καλυβα..

Για μια μικρη μεδουσα...

Μια ακομη ανασα να γεμισει τα πνευμονια ζωη...

πριν βυθιστει στο κρυσταλινο σκοταδι...

Σε φυσαλιδες παγιδευει δακρια

και τις κοιτα να σκαρφαλωνουν στην επιφανεια

οσο το σωμα βαρυ χανεται μεσα στο υγρο της φευγιο..

Τα μαλλια ξεπλεκα φιδια ανεμιζουν ολογυρα..

κολυμπα πιο βαθεια..

τα ματια κοιτουν μ΄αδημονια..κατι ψαχνει...

Πιο βαθια...

Οι κατοικοι αυτου του τοπου την προσπερνουν βιαστικα

ριχνοντας ενα κλεφτο βλεμμα στον παραταιρο καταπατητη..

Πιο βαθια...

Τα κοραλια ανασκουμπωνονται βιαστικα

και παρατηρουν με ενα σαρκαστικο υφος την προσπαθεια της

Πιο βαθια..

Το σκοταδι την καταπινει..ο βυθος..

η αμμος ανατριχιαζει στο περασμα της..

μα εκεινη δε γυριζει..μοναχα ψαχνει..

Με τις ανασες να σωνονται..κολυμπα πιο βαθια..

τα δακρια μπλεκονται στα φυκια

κατρακυλουν πανω στα βραχια για να γινουν μικροι αστεριες

Μα δε τη νοιαζει...

Ψαχνει..θελει να φωναξει απο απελπισια μα δε το βαζει κατω...

Πανω της ο υφαλος και πιο πανω ακομη η επιφανεια μοιαζουν ονειρο..

"παει χαθηκε η μικρη μεδουσα" ψιθιριζει το κυμα στα βραχια..

Καπου μεσα στο υγρο σκοταδι ομως εκεινη βρηκε αυτο που εψαχνε...

ενα μικρο τοσο δα οστρακο..

σα μικρο καρβουνο που πυροκαιει στο σκοταδι την ειχε καλεσει...

Η μικρη μεδουσα αποκαμωμενη διχως ανασες πια το πιανει τρυφερα στα χερια της...

Το σκοταδι πυκνωνει κι εκεινη το σφυγγει προστατευτικα στο στηθος της

και στην τελευταια φυσαλιδα που της απομεινε ψιθιριζει στο μικρο της οστρακο.."για παντα.."

***

Σαν το 'μαθαν τα ψαρια κουνησαν το κεφαλι..."κριμα"ειπαν...

Σαν το 'μαθαν τα κοραλια ξεφυσηξαν..."τι ανοητη" ειπαν..

Σαν το μαθε η αμμος ετρεξε να δει απο κοντα το γεγονος..."την καημενη" ειπε...

Μοναχα σαν το μαθε το κυμα λυπηθηκε για τη μικρη μεδουσα και βαλθηκε να χτυπα τα βραχια απο το πονο.."ΓΙΑΤΙ????ΓΙΑΤΙ????"φωναζε...

Ο ανεμος περαστικος ακουσε το θρηνο του και πλησιασε...οταν εμαθε ενα πραγμα ειπε μοναχα...

"γιατι αγαπησε..." και χαθηκε..

***

Η αμμος σκεπασε το αμυρο σωμα της μικρης μεδουσας και καποτε ξεχαστηκε..εγινε ιστορια που λεγαν οι παλιοι οταν στις παρεες ειχαν πια σωθει οι κουβεντες...

Το μικρο οστρακο δε βρεθηκε ποτε....

Λενε πως οταν η μικρη μεδουσα πεθανε εκεινο ραγισε κι απο μεσα βγηκε ενα μαργαριταρι που με τη σειρα του σκαρφαλωσε στον ουρανο κι εγινε αστερι....

{κλινκ}

Γευση πικραμυγδαλου..

Σημερα το πρωι ειχα βαφτει καλοκαιρι...

Σημερα ειχα αποφασισει να χαρισω στον ηλιο ενα χαμογελο...

Σημερα καβαλησα τα φτερα μιας πεταλουδας

κι εκανα κουνια κατω απο το φυλωμα μιας ανθισμενης 'μυγδαλιας

Μα ξεχασα πως ειναι ακομη Μαρτης...

αυτος ο αλλοπροσαλλος Μαρτης...

με γευση πικραμυγδαλου...

Μεσα σε κουτες αναμνησεων...

Παραθυρο φευγιου

μια πορτα υπογειας παρανοιας...

Στηβαγμενα "θυμαμαι"

σε παλιες μουχλιασμενες κουτες...

Κρεμασμενα σκοροφαγωμενα "ξεχναω"

σα σαβανα φασματων...

Βημα τρεμουλιαστο κι αβεβαιο

ακροβατει σ'ενα μισογκρεμισμενο τοιχακι λογικης

Ετσι κ εσυ..

Ακροβατεις...

Αυτομολεις...

κι Αυτοκτονεις...

Γεμιζεις αποθηκες..

θησαυροι τα σκουπιδια του χτες..

Μεχρι την ωρα

που θα γινεις ενα ξυλινο "θυμαμαι"...

ενα σκουριασμενο μπιμπελο

σε καποια αραχνιασμενη κουτα...

...καποιας ξενης αποθηκης..

Οικονο-ποιητικη κριση

Αγγελομαζευομαι και διαβολοσκορπιζομαι..

μεσα σ'ενα οχετο φτηνο-ποιησης καταχραζομαι τη γλωσσα...

Αγοραζω λεξεις απο τα καλαθια προσφορων

και τις στολιζω με ανακυκλωσιμα σκουπιδια...

Οι ομορφες λεξεις ειναι ακριβες και περναμε κριση..

Τα ονειρα ειναι ακριβα..και δεν εχω ν'αγορασω..

Φοραω τα παλια,τα σκισμενα μου,τα βρομικα και πολυφορεμενα

χωρις καλτσες...και τσαλαβουταω στα λασπονερα της ζωης μου..

λεω πως ζω....μα τα ποδια μου εχουν μουδιασει απο το κρυο..

Πλεκω σε εξεις λεξεις....για να αποδρασω απ'το κελι μου..

μ'ενα τριμμενο σκοινι-θηλια..

Αγοραζω ζωη ξεπουλωντας τα ονειρα μου..

ξεπουλω τα ονειρα μου αγοραζοντας λεξεις...να περιβαλω τη γυμνια μου....

και φτου κι απ την αρχη...φτου και σε μενα!

Μασκαρατα

ζαλισε με...χορεψε με....
μεχρι το ξημερωμα...
οχι δε με νοιαζει ποιος εισαι..
αποψε σε χριζω ονειρο μου...

σταξε μου ροδονερο
ταξιδεψε με μεσα στη βενετσιανικη μεθη..

μια μασκα..ενα ψεμα...μια νυχτα..
εσυ δεν θα'σαι συ...κι εγω...
εγω θα'μαι το νοθο παιδι της νυχτας
ενας εξοριστος της χωρας του Ποτε..

νιωσε την ανασα μου..καυτη και μεθυσμενη
να παταει απαλα πανω τις νοτες
σφιξε με...

αποψε ντυθηκα πλανη..
κι εσυ....εσυ ντυθηκες ψεμα..

αυριο....αυριο θα'ναι αργα...
αργα για τα παντα.....

Παραμυθι...

Στα βαθια εκεινα σκοτεινα ματια

στην πουπουλενια καρδια

την θερμη πισω απο το ατσαλι...

...παντα θα γυρνω..

Πες μου ψεμα

σε ποια παρωδια της ζωης

γιναμε αθελα μας πρωταγωνιστες...;

Δακρυ μου αλμυρο

στις ακρογιαλιες του κοσμου

ταξιδεψε το υγρο κορμι σου

τα νωπα χναρια της μακρινης μου αγαπης

να ξεβγαλεις..

Σφαλμα μου γλυκο και πικρο μαζι

εραστη της νυχτας

καβαλαρη του ονειρου..

Σμαραγδενιο μυστικο μου

ποτισμενο με αμαρτωλη κανελα

παραισθηση σε δαση ε-ξωτικα...

...ζαλισε με..

Χανομαι....πεθαινω..

βρισκομαι...γεννιεμαι..

ανασαινω..

Παραμυθενιε μου δρακε

σε ποιο καστρο μακρινο εχεις χαθει..;

ποιες κατακομβες να φυλας και ποια περασματα μυστικα;

..ποιους θησαυρους ανυποτους;

..πισω απο τις ατσαλινες φολιδες σου...στη θερμη

..παντα θα γυρνω..

Μια κουκλα απο πορσελανη...

Βουβη καταδικη μιας αγαπης
που πριν προλαβει να γεννηθει
ηταν νεκρη...

Ξεκουρδιστα βιολια
σπασμενα πληκτρα 
συνθετουν την παραφωνη ωδη
ενος γλυκοπικρου ερωτα..

Πισσα για αιμα
οξυ  για δακρυ
πετρα  για καρδια
και δυο ματια γυαλινα...
αψυχα..φτιαχτα απο πορσελaνη...

Σκοτωσε με αν μπορεις
κανε μια καρδια που ζει
αιωνια στους αιωνιους παγους να ραγισει...
για να μπορεσει να νιωσει...

Κι αν δεν μπορεις 
μισησε με
που δεν φανηκε τουτο το παγωμενο κορμι
ανταξιο της φλογερης σου αγαπης..

Μισησε εμενα
επειτα τον εαυτο σου..
κι υστερα οικτηρησε μας και τους δυο...

Εξορισε με στο βουνο της Λησμονιας..
μη ξαναβρεις..μη ψαξεις ποτε...
ο,τι απομεινει απο την καταραμενη μου υπαρξη
θα 'ναι τα διαφανα βηματα μου
οταν ξυπολυτη πατησα καποτε
πανω σε κιτρινισμενες σελιδες
χαμενες σε καποιο βιβλιο
μεσα στις δεδελωδεις βιβλιοθηκες του μυαλου σου....