-καποτε στο- Τιποτα (#1)

...«Φτανεις στο δασος κατά τη δυση, χωρις να ξερεις πως θα βρεις το σπιτι του…ισα ισα..αν πραγματικα θες να το βρεις τα βηματα σου θα σε πανε μονα τους…

Προχωρας μεσα στη βλαστηση μεχρι που μπροστα σου ορθωνεται ένα μανηταρι ισο με το μεγεθος ενός δεντρου… πολλοι λενε πως είναι δεντρο αλλα όχι είναι μανιταρι..το ειδος του?δεν εχει σημασια….κανεις ποτε δεν εμαθε..ουτε και εχει ποτε βρεθει αλλο παρομοιο..

Μπροστα σου μια ξυλινη πυλη απο κορμους δεμενους με σκοινι…παρατηρεις πως στα δεξια το σκοινι εχει λιγο λυθει και χασκει… μεσα στα χορτα χαρασεται ένα μονοπατι από μαυρα βοτσαλα που στο φως της τελευταιας αχτιδας γιαλιζουν σα φολιδες της ραχης καποιου μαυρου δρακου…

Προχωρας στο μαυρο μονοπατι μεχρι που στα αριστερα σου βλεπεις ένα αυτοσχεδιο γραμματοκιβωτιο με το μονογραμμα του…το σημαιακι κατεβασμενο..εχει παρει τα γραμματα του για σημερα..δεν ειχε κατι να απαντησει…

Συνεχιζεις στο δρομακι μεχρι που το βοτσαλο γινεται πετρα…. χαρασεις τα βηματα σου στο πετρινο μονοπατι προς τη καλυβα..