Βουβη καταδικη μιας αγαπης
που πριν προλαβει να γεννηθει
ηταν νεκρη...
Ξεκουρδιστα βιολια
σπασμενα πληκτρα
συνθετουν την παραφωνη ωδη
ενος γλυκοπικρου ερωτα..
Πισσα για αιμα
οξυ για δακρυ
πετρα για καρδια
και δυο ματια γυαλινα...
αψυχα..φτιαχτα απο πορσελaνη...
Σκοτωσε με αν μπορεις
κανε μια καρδια που ζει
αιωνια στους αιωνιους παγους να ραγισει...
για να μπορεσει να νιωσει...
Κι αν δεν μπορεις
μισησε με
που δεν φανηκε τουτο το παγωμενο κορμι
ανταξιο της φλογερης σου αγαπης..
Μισησε εμενα
επειτα τον εαυτο σου..
κι υστερα οικτηρησε μας και τους δυο...
Εξορισε με στο βουνο της Λησμονιας..
μη ξαναβρεις..μη ψαξεις ποτε...
ο,τι απομεινει απο την καταραμενη μου υπαρξη
θα 'ναι τα διαφανα βηματα μου
οταν ξυπολυτη πατησα καποτε
πανω σε κιτρινισμενες σελιδες
χαμενες σε καποιο βιβλιο
μεσα στις δεδελωδεις βιβλιοθηκες του μυαλου σου....
9 σχόλια:
να φτυσω μαυρο μελάνι στα μούτρα κάποιας μέρας, να βγω απ'τη μοναξιά γυμνός χωρίς να ντρέπομαι για το ραγισμένο κορμί μου..πες μου που θα είσαι να περασω να πω ένα τίποτα κάτω απο ένα χαμόγελο σπασμένο στα δύο...mail m..
ξερεις που να με βρεις δογη μου...αν τα βηματα σου σε βγαλουν μεχρι εδω...κερναω ζεστο καφε και κουλουρια με σουσαμι.....ξερεις..
μοναχα που αυτα τα χω φτιαξει με τα χερακια μου..δοκιμασε και πες μου..
εχουν μεσα ενα μυστικο συστατικο...αλλα δε θα στο πω..οχι ακομη...
..πιες τον καφε σου..θα κρυωσει..
καλε μου Εσπερε...ακομη και οι κιτρινισμενες σελιδες καταστρεφονται..μουχλιαζουν...και τοτε η αγαπη μοιζεθ με μουτζουρα..και δεν μπορεις παρα να σκεφτεις πως αυτη η γκροτεσκα καρικατουρα ηταν καποτε αγαπη...
τι σημασια εχει αν καποτε ειχε το ονομα "αγαπη" αν πια εχει γινει κατι αλλο...αυτο το "αλλο" δεν ειναι "αγαπη"....υπηρξε "αγαπη".....κι αυτι ειναι το πιο θλιβερο....
Ομορφος κόσμος εδώ...
Σ'ευχαριστω Μαρια μου...ελευθερη να περιπλανηθεις οσο θες...να σου δωσω μοναχα ενα ζευγαρι ζεστες παντοφλες κι ενα τσαι με κανελα....
Εχει ενα ανεπαισθητο κρυο εδω μεσα...παντα απο καπου εμπαζε αλλα ποτε δε καταλαβα απο που..
Ελπιζω να μη κρυωνεις...
Καλωσορισες...
Η φλογα του μισους κατακαιει τον ποθο που τρεφω χρονια τωρα για μια μι'αγαπη...
Σαπιζει την θλιψη με μια κουπα κρασι απο της ληθης την αμπελο κ η ανασα μου πνηγεται μεσα στου φοβου σου τον υπνο...
Μα,οταν η μαυρη σου λαμψη αναδυθςει απο τον ληθαργο της χαμενης σου συνειδησης,τοτε...
Ο ισκιος σου θα κρυφτει! στην πιο κρυα γωνια της ψυχης αυτου του κοσμου!
Μεσα στις κλειδωμενες απο πονο χουφτες της καρδιας μου!
Δημοσίευση σχολίου