δεν ειναι ευκολο να τη δεις…
…να την παρατηρησεις…σχεδον διαφανη…
Eνα μικρο φαντασμα…
…καθισμενη παντα στη ακρη της αποβαθρας…
Eνα πλασμα σκυφτο..
Mε ενα βλεμα που καρφωνει αλυπυτα τη σιωπη…
Kανοντας τις σκεψεις της σαϊτες
τις πετα στο κενο…στην αποβαθρα…
κι εκεινες…μικρες πεταλουδες…γυαλινες
…πετουν γυρω απο τα βιαστικα τρενα που περνουν…και χανονται…
Kαθε μερα εκει…στο ιδιo σημειο…παντα την ιδια ωρα…
μετρα τη ζωη της που φευγει μαζι με τα τρενα…
την ψυχη της που σφινωνει στις ατσαλινες πορτες τους και προσπαθει ματαια να χωθει μεσα στο πληθος…να χαθει…
Kαθε μερα μια προσπαθεια να αποδρασει…
Kαθε μερα μια θλιμμενη αποτυχια…
μια φυλακη ισοβια…η ζωη.....
Καθισμενη σκυφτη να βλεπει τα τρενα να φευγουν…να περνουν..να χανονται
χωρις δυναμη να τα ακολουθησει…
να ξεφυγει απο την αιωνια φυλακη της…
μοναχα στελνει ραβασακια…
στη ζωη…το θανατο…το θεο..το Δαιμονα…την αγαπη…το μισος…τη σιωπη…
Ραβασακια νωτισμενα με το αρωμα του γιασεμιου..της γλυκιας μελαγχολιας..του νυχτολουλουδου..της πικρης παραδοχης..
Ενα αρωμα γλυκοπικρο…σχεδον μεθιστικο…ενα αρωμα παραξενο…σχεδον μεταφυσικο…
Κι ολο μενει εκει…
καθε μερα που περνα…
χωρις κανεις να ξερει ή να νοιαζεται για το ποια ειναι…ή τι ειναι…
τι σκεφτεται…τι περιμενει...
εκει..στο σταθμο…
Eιναι το κοριτσι των τρενων…
Tο φαντασμα των βαγονιων…
H σκια των κυλιομενων…
Kαι κανεις δε ξερει
αν ποτε θα ερθει το τρενο εκεινο που θα την παρει μακρια…
που θα τη ταξιδεψει…
το τρενο της ζωης..ή του θανατου…το τρενο του ερωτα…
να παρει το κοριτσι των τρενων…
το κοριτσι των τρενων…μακρια………
