Λουλουδακια,αρκουδακια,σκατουλακια..

Ω ναι,ηρθε παλι αυτη η μερα...ολοι οι "ερωτευμενοι" θα τρεξουν πρωι-πρωι να αγορασουν για τον/την καλη τους καθε ειδους μικρο-δωρακια που θα αποδειξουν περιτρανα πως"οχι ρε μωρο μου δε σε ξεχασα.."και "φυσικα και σ'αγαπαω ρε χαζουλι"

Λοιπον δε ξερω αν θα ακουστει καπως αλλα οσα χρονια ζω,ειτε ημουν ειτε δεν ημουν με καποιον, αυτη η γιορτη μ εφερνε μια αναγουλα κ απιστευτα νευρα!

"Μα ειναι δυνατον?γιατι?"θα αναρωτηθειτε πολυ ευλογα....κι ομως..οπου κι αν γυρισω αντκριζω κοκκινες καρδουλες,αρκουδακια που κρατανε κοκκινες καρδουλες,στρινγκ με ασορτι σουτιεν με κοκκινες καρδουλες,μποξερακια με καρδουλες(θα ξερασω)...οι ταινιες που παιζονται στην τηλεοραση ειναι τοσο ρομαντικο-γουτσου-γουτσου που αναρωτιεμαι ποιος βαρεμενος θα κατσει να τις δει..ή ποια βαρεμενη...

Στα καναλια ολα τα ρεπορταζ αναφερονται στον mr.Valentine και το φτερωτο κωλοπαιδο με τα μπουκλακια..."Τι σας ερχεται στο μυαλο οταν σας λενε για τον Αγιο Βαλεντινο?""Πως σκοπευετε να περασετε την ημερα του Αγιου Βαλεντινου?""Τι δωρα θα κανετε στους αγαπημενους σας?"

Τι να μου'ρχεται ρε παπαρα?ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΣ!αυτο μ'ερχεται!

Πως θα περασω τη μερα του αγιου Βαλεντινου?Θα βγω εξω με τη παρεα μου θα παμε σε κανενα jasmin η κανενα Τιθορα θα γινουμε γκολ και θα χτυπηθουμε!ετσι!

Τι δωρο θα κανω?Ενα τελειο ζευγαρι γαματα ριγε καλτσακια που βρηκα....στον εαυτο μου!

Μα τι μαλακιες ειναι αυτες?Ημερα των ερωτευμενων κ αηδιες...οπως λεει και η φιλη μου η Μ. οι ερωτευμενοι γιορταζουν καθε μερα...λιγο μελο αλλα αληθινο....αυτη η μερα ειναι μια καλη ευκαιρια να αυξηθει λιγο το κασε των ανθοπωλων,του jambo κλπ κλπ...

Ασε που το θεωρω και ενα ειδους εξαναγκασμο....πρεπει να κανεις κατι,να παρεις κατι για να αποδειξεις..κατι...την αγαπη σου...ετσι θα την αποδειξεις?

Αν θες να την αποδειξεις επελεξε μια αλλη μερα...οχι αυτη..για την ακριβεια επελεγε καθε μερα..οπως λεει και ο Κ. την αγαπη σου την αποδεικνυεις καθε μερα...οχι μια συγκεκριμενη..επειδη επιβαλεται εθιμοτυπικα....που σιγα τα λαχανα κιολας...απο θρησκευτικης αποψης ο Αγιος Βαλεντινος ειναι καθολικος αγιος...υποτιθεται πως εμεις ειμασετε ορθοδοξοι(λεμε τωρα)..που κολλαει λοιπον αυτη η γιορτη?απλο..πουθενα!

Το ξερω πως ακουγεται πολυ ρυχο αλλα ετσι ειναι....αυτη η γιορτη δεν υμνει τον ερωτα και την αγαπη....τους διακωμωδει..και ειναι προσβολη για τους απανταχου ερωτευμενους...αν ηταν να αποδεικνυεις ετσι την αγαπη σου..κλαφ'τα..

Σημερα δεν ειχα και πολυ ορεξη....φανηκε ε?Τι να γινει?ολοι οι μεγαλοι φιλοσοφοι (οκ οκ ξεπεζευω απο το καλαμι) εχουν τα πανω και τα κατω τους...σκεφτομαι να ανοιξω αλλο ιστολογιο γι'αυτα τα "κατω"...οψομεθα....

Μια μικρη αγαπη κι ενας σοφος λιγο νεκρος συζητουν

M.A:Πεθαινουν οι αγαπες?...Σε ποια στιγμη της κοκκινης δινης τους?

Σ.Ν:Οταν ορισει η τυχη της θελησης τους..σβηνουν...τελιτσες στον ουρανο..

-Α!ειναι αστερια λοιπον.Και πως πεθαινουν δηλαδη?Αρρωσταινουν βαρια ή φευγουν κουρασμενες με χρονια στην πλατη τους?

-Τι να σου πω..Εισαι μικρη..δε θα καταλαβεις..Να θυμασαι ομως,οποιος καταφερε να αγαπησει..αγαπα για παντα!

-Δεν πεθαινουν δηλαδη?

-Μερικες ναι,γιατι δεν ηταν αγαπη..η σκια της μονο..Οι αλλες,οι σπανιες, μονο ξαποσταινουν.

-Μαλιστα..και πως καταλαβαινειςπως μια αγαπη εχει γινει πια αστερι?

-Αυτο δεν μπορεις να το εξηγησεις,δεν φαινεται απο το πρισμα της λογικης σου..απλα το νιωθεις..μεσα σου.

-Υπαρχουν φαρμακα?

-Φαρμακα?οχι..οχι..κανεις δεν μπορει να τις βοηθησει.Πρεπει μονες τους να παλεψουν και,μονο αν ειναι αληθινες,βρισκουν δυναμη και πιστη να νικησουν χρονια,λογια,σιωπες..

-Αλλιως?

-Αλλιως σου'πα μικρη μου αγαπη..σβηνουν.Κρεμουν στο σωμα εναν σταυρο να εχει να θρηνησει και ταξιδευουν για το αγνωστο..

-Πονουν οι αγαπες οταν σβηνουν?

-Πολυ...μα πιο πολυ πονα η απουσια τους..

-Και τι μενει?Τι κρατας οταν φευγει η αγαπη για το μακρινο ταξιδι?

-Τα δωρα της..που ειναι πολλα ή λιγα.Οσα τολμησες να χαρισεις κι οσα αντεξες να ζητησεις

-Και ποια ειναι αυτα?

-Τα αισθηματα,οι στιγμες,οι αναμνησεις που κουβαλας διχως να το διαλεξεις..διχως να κανεις αλλιως...

-Ναι..ομως φευγουν..πεθαινουν..ειναι κριμα..ποιος τις σκοτωνει?

-Ελα πιο κοντα..η αγαπη ειναι δυναμη.Δυναμη που συγκρατει ολοκληρο το συμπαν.Ισως ο μοναδικος Θεος..καθε μια και ενας ξεχωριστος..μα τοσο ομοιος...Μια αδυναμια σοβαρη εχουν,μονο μια...

-Ποια?

-Δισταζουν να μιλησουν,τρεπονται σε φυγη...κρυβονται...

-Μα γιατι?

-Γιατι μιλουν κατευθιαν στη καρδια...και ειναι επικινδυνο

-Ο φοβος δηλαδη τις σκοτωνει?

-Κυριως ναι....κι ετσι χανονται...

-Κριμα...Βρισκονται ξανα?

-Ισως..καπου...καποτε...Μονο οσες αξιζουν χανονται για να ξαναβρεθουν

-Κι εσυ που τα ξερεις ολα αυτα?

-Με ονομασαν σοφο τα χρονια και τα λαθη.Ξερεις....ημουν κι εγω καποτε αγαπη....κατακοκκινη..κι εγω μικρη..Εζησα καλοκαιρι..Διστασα....εφυγα...κρυφτηκα απο τον εαυτο μου και απο τοτε παιδευομαι...

-Πεθανες?

-Μετρω πεντε χρονια...

-Εγινες αστερι?

-Δεν τα καταφερα..

-Γιατι?

-Δεν με βοηθησε το παρον....η μνημη..η καρδια..

-Πονεσες?

-Ακομα ποναω,ακομα πεθαινω..

-Σωστα...αλλα πως γινεται να ειναι καποιος λιγο...νεκρος...

-Μη ρωτας

-Θελω να μαθω

-Εσυ!Εσυ φταις!

-Εγω?Πως?...Γιατι?...

-Δε ξεχασες...μ'εψαξες...και αρχισα ξανα να μιλω γι'αγαπη..και απο τη φυση μου θα υπαρχω...

-Δεν το ηθελα.....εγω απλα..απλα..

-Σςςς..ξερω..

-Εγω ειμαι ωρες μακρια..χρονια πισω....δεν εχω χαθει πια?

-Το φοβαμαι..

-Δεν θα'πρεπε μα μου μιλας..

-Κακες συνηθειες...οι ελπιδες των αναμνησεων..

-Γιατι μου μιλας?

-Νεκρα χρονια..ζωντανες στιγμες..κι εγω να ισορροπω....γι'αυτο...

Δαναη(το κειμενο ειναι απο το τευχος Νοεμβριου-Δεκεμβριου του φοιτητικου περιοδικου "chill out")

dido-white flag

Ισως το αγαπημενο μου τραγουδι απο Dido...για πολλους και διαφορους λογους με συνοδεψε σε πολλες κλονισμενες στιγμες..τωρα πια αισθανομαι πως μιλα για μενα.....

I know you think that I shouldn't still love you,
Or tell you that.
But if I didn't say it, well I'd still have felt it
where's the sense in that?
I promise I'm not trying to make your life harder
Or return to where we were

I will go down with this ship
And I won't put my hands up and surrender
There will be no white flag above my door
I'm in love and always will be

I know I left too much mess and destruction to come back again
And I caused nothing but trouble
I understand if you can't talk to me again
And if you live by the rules of "it's over"
then I'm sure that that makes sense

I will go down with this ship
And I won't put my hands up and surrender
There will be no white flag above my door
I'm in love and always will be

And when we meet
which I'm sure we will
All that was there
Will be there still
I'll let it pass
And hold my tongue
And you will think
That I've moved on....

I will go down with this ship
And I won't put my hands up and surrender
There will be no white flag above my door
I'm in love and always will be

I will go down with this ship
And I won't put my hands up and surrender
There will be no white flag above my door
I'm in love and always will be

I will go down with this ship
And I won't put my hands up and surrender
There will be no white flag above my door..

I'm in love and always will be........

Το πλοιο φαντασμα

Ακομη κι αν περασαν τοσα χρονια..ποτε δε θα ξεχασω εκεινο το πλοιο-φαντασμα..

Το πρωτοδα σ'ενα σκοτεινο λιμανι να πινει κρασι και μεθισμενα να σιγοτραγουδα με το σκοροφαγομενο φεγγαρι..

Ψιθιριζε μυστικα ευτυχιας κι αθανασιας που ημουν πολυ μακρια,πολυ πιομενος,πολυ μονος για ν'ακουσω..

Ελεγε πως δεν ειχε πληρωμα,παρα τους ονειροπωλους ποιητες των ξεχασμενων ονειρων,τους φτωχους,τους ασχημους,τους ασημους,τους μελαγχολικους,τους φοβισμενους ακροβατες,τους ναρκομενους τρελους,τους μουγκους ρητορες,τους τυφλους ζωγραφους,τους θλιμενους κλοουν..

Ψυχες γκριζες σ'ενα πολυχρωμο κοσμο..ψυχες καταραμενες,παρατερες..ματια υγρα σ'ενα στεγνο αιωνιο αποψε..

Παντου γυρω απλωνοταν το πεπλο της σιωπης και μοναχα το κυμα την εσπαζε ρυθμικα καθως χαϊδευε απαλα το φλισβο,καθως το σημαδεμενο φεγγαρι ελουζε νοχελικα τη μαργαριταρενια προβλιτα μεσα στη μελαγχολικη εκεινη νυχτα..

Πλησιασα δειλα και τα ξαρτια του ετριξαν με μια τρυφερη επιφυλακτικοτητα"Σε παρακαλω"ψιθυρισα"παρε με μαζι σου"

"Ποιος εισαι;"ακουστηκε μια φωνη σαν ανασα απο τα μαβια πανια που αγκιξε απαλα τα μοιχια της κουρασμενης μου υπαρξης και μ'εκανε να ανατριχιασω ολοκληρος

"Ειμαι εγω"αποκριθηκα"δεν εχω ονομα..κι αν ειχα το εχω ξεχασει καιρο τωρα,δεν εχω πατριδα,δεν εχω τιποτα,μοναχα ενα σκοροφαγομενο δισακι με μουχλιασμενα ονειρα,μια σπασμενη πενα,μια τρελη πιξιδα,μια αδειανη καρδια.Ειμαι εγω,παρε με μαζι σου"

"Τι εισαι προθυμος να θυσιασεις για να μ'ακολουθησεις;"ετριξε η φωνη στο σκοτεινο καταστωμα

"Δεν μπορω να θυσιασω τιποτα,γιατι δεν εχω τιποτα"απαντησα ταπεινα"θα σου 'δινα τη ψυχη μου αν το΄θελες,τη καρδια μου,μα κι αυτα τα εχω χασει εδω και καιρο..τα'παιξα ενα βραδυ στα χαρτια και τα΄χασα..Ζητα μου ο,τι θες..μα δεν εχω τιποτα να σου δωσω"

"Γιατι ζητας να μ'ακολουθησεις στο ταξιδι της ληθης;σε τοπους μακρινους θα πας,και τη πατριδα σου δεν θα ξανααντικρισεις..τα προσωπα που αγαπησες ή αγαπας θα γινουν αναμνησεις,διαφανα φαντασματα και οπτασιες που θα κυκλωνουν το κρεβατι σου σαν πεφτεις και κοιμασαι..γιατι ζητας να ερθεις στο ταξιδι χωρις προορισμο;"ακουστηκε ξανα η φωνη βαθια μεσα απο τα υγρα αμπαρια

"Γιατι τιποτα πια δεν υπαρχει να με κρατα εδω.Γιατι ηδη τα προσωπα που αγαπησα ειναι φαντασματα,μαβιες,σαν τα πανια σου,αναμνησεις,ο τοπος εδω δε με χωρα,το τωρα τουτο ειναι για μενα χτες,το τοτε ηδη με στοιχιωνει και δεν υπαρχει πια αυριο..οι αναμνησεις δολοφωνησαν τις ελπιδες..Δε ζητω σωτηρια,ζητω τη λιτρωση'δε ζητω ευτυχια'ζητω τη γαληνη'δε ζητω ελπιδες'ζητω τη ληθη..ζητω τη λησμονια"

"Αυριο το χαραμα,οταν ο ηλιος φιλησει απαλα τα μαγουλα της θαλασσας,σαν μεθυσμενος απο την ευτυχια εραστης το μαγουλο της κοιμησμενης του αγαπης,ελα να με βρεις"ακουστηκε η φωνη μεσα απο τα σφραγισμενα χειλη της ξυλινης σκαλιστης γοργονας στην πλωρη"Αυριο θα μου φερεις ο,τι πιο πολυτιμο εχεις,κι εγω θα σ'αφησω να μπαρκαρεις μαζι μου"

Η νυχτα περασε βασανιστικα,καθως εγω ξαγρυπνουσα καθισμενος στην ακρη του παλιου μου κρεβατιου,αναλογιζομενος τι να προσφερω σ'ανταλαγμα για το λιτρωτικο ταξιδι

Κοιτουσα αφειρημενος τη σκονη που χαϊδευε τα εξωφυλλα των πολυαριθμων σκορπιων βιβλιων μου,σκορπιων οπως κι οι σκεψεις μου..

Κι η μερα αρχισε να χαραζει,βαφοντας με το ολοχρυσο,καμομενο απο ηλιαχτιδες πινελο της,τον ουρανο,με χρωματα ροδαλα σαν και τα ονειρα ενος μικρου παιδιου..

Με κοπο ανασηκωθηκα απο το κρεβατι με μουδιασμενο κορμι και νου,παραμεριζοτας απο το φθαρμενο πατωμα ξεκουρδιστα ρολογια,σβησμενα αστρα,επιχρυσα χαλασμενα μουσικα κουτια,σκονισμενους γαλαζοπους κομμιτες,ξεχασμενους πορφυροκοκκινους ερωτες,για να δω το πλοιο να στεκει εκει,στην ακρη,στην αποβαθρα,και να με περιμενει..

Μα δεν πηγα ποτε..το πλοιο αρχισε να γλιστρα πανω στα κρυσταλινα νερα εγκαταλειποντας σιγα-σιγα το λιμανι..

Εμεινα εκει..στο παραθυρο,να το κοιτω σκυφτος,γεματος θλιψη,μεχρι που εγινε ενα μικρο σημειο στον οριζοντα και χαθηκε..

Δεν βρηκα τιποτε ανταξιο να του δωσω,τιποτε δεν ηταν αρκετο..Τα χρονα περασαν και δεν το ξαναδα ποτε..

Παρ'ολα αυτα πολυ συχνα αφηριμενος επιανα τον εαυτο μου να κοιτα στον μακρινο οριζοντα αναζητωντας "κατι"...ενα σημαδι..ευχομουν να το ξαναδω..

Μεχρι και σημερα θυμαμαι την τοσο επιβλιτικη αλλα και συναμα ταπεινη μορφη του,τη γλυκια και ταυτοχρονα αποκοσμη λαμψη που το τυληγε εκεινο το βραδυ..ποτε μου δεν μπορεσα να βρω κατι που θα ηταν αξιο να του προσφερω..ισως γιατι ποτε μου δεν ημουν σιγουρος πως ηθελα βρω κατι..κατι ανταξιο του ονειρου..

Μου αρκει που το ειδα..εστω και για μια μοναχα φορα..μια φορα που θα θυμαμαι εως οτου σφαλισω τα ματια μου για παντα..

Κι ισως τοτε,στους αιωνιους υπνους να ξανασυναντησω καποτε το πλοιο εκεινο,ισως να ειμαι ετοιμος τοτε,να μπαρκαρω κι εγω..να φυγω επιτελους για το αιωνιο τιποτα...

written on 04.02.'09

Πανω που...

Πανω που πιστευα πως τα ρυακια των ματιων μου ειχαν στερεψει

Πανω που πιστευα πως το αιμα στις πληγες ειχε ξεραθει πια

Πανω που πιστευα πως η θυμηση σου αναπαυοταν ησυχη στα συρταρια της καρδιας μου

Το πιο απλο,το πιο ασημαντο φτανει να γυρισει το χρονο πισω,να ανοιξει νεα αυλακια καυτα στα μαγουλα μου,νεους δρομους να κυλησει το αιμα και παλιοι ψιθυροι του παρελθοντος μας να φωναξουν με νεα φωνη τις αναμνησεις

Και να που οι στιγμες,οι νυχτες ζωντανευουν μια μια στα θολωμενα μου ματια αυτη τη θολη νυχτα που ο ουρανος κλαιει σιωπες

Και να που ο χαμενος ψιθυρος της φωνης σου απλωνεται στο κενο ανατριχιαζοντας το κορμι μου

Και να που δεν ειμαι δυνατη,που δεν προχωρησα,που μου λειπεις και που δεν μπορω να σε ξεχασω

Κι ομως πρεπει να μαζεψω ξανα τα θριψαλα και να βαδισω τρεκλιζοντας

Κι ομως πρεπει..γιατι στο υποσχεθηκα

Κι ομως πρεπει κι ας μη το μαθεις ποτε

Και τα δακρια συνεχιζουν το δρομο τους καυτα στα μαγουλα καιγοντας τη ψυχη μου

Ξεχασμενα ονειρα,αθετημενες υποσχεσεις..μοναχα γλυκες αναμνησεις μιας πραγματικοτητας που χτιστηκε απο τα χερια δυο μικρων παιδιων σαν καστρο στην αμμο

Και τα φαντασματα με κυκλωνουν πιο ανυσυχα τις νυχτες τωρα πια

Και οι αντιστασεις πεφτουν μια-μια οσο κι αν παλευω

Και τα γονατα ματωνουν και λιγιζουν

Και τα τειχη πεφτουν

Κι εσυ δεν εισαι πια εδω

Ισως ποτε να μην ησουν

Ισως και να μη θελησες να εισαι

Ισως και να μην μπορεσες

Το σπιτι που εβλεπε στη θαλασσα στεκει αδειο πια πανω στην ακρη του βραχου ατενιζοντας το χαος

Η κουνιστη πολυθρονα τριζει μoναχη πια,νανουριζοντας τον ανεμο και τις σιωπες,ξεβαμμενη απο την αλμυρα

Ολα μαρτηρουν απουσες παρουσιες

Μαβια φαντασματα καπνιζει το σβιστο τζακι και η μοναξια γραφει με το δαχτυλο στη σκονη των κρυσταλινων ποτηριων οπου μεθυσμενα απο το κρασι και τον ερωτα τα ονειρα μας ναυαγησαν

Κι ο πονος πνιγεται σε ωκεανους δακριων

Και η θλιψη χανεται σε δαση αναφυλητων

Και η ψυχη ουρλιαζει στον αερα ψιθυρους,να ταξιδεψει να σου πει ποσο πολυ η απουσια σου με σημαδευει καθε μερα,καθε νυχτα

πως ο πονος δεν ελλατωνεται μα καιροφυλαχτει στις σκοτεινες γωνιες τις σιωπης καθε που ειμαι μονη

πως σ'εχω τοσο αναγκη

πως δεν αντεχω μακρια σου,ποτε δεν αντεχα

πως προσπαθησα να καταλαβω και να δεχθω,μα ποτε δεν καταλαβα κι ομως δεχθηκα

Και ενω το σκοταδι ειναι πιο πυχτο πια,τα ονειρα πιο ταραγμενα,τα ματια πιο υγρα,οι σιωπες πιο επωδυνες,η αγαπη μενει πιο αναλοιωτη απο ποτε...

written on 02.02.'09