Μαυρη σιωπη
εκκωφαντικη στις γριζες αταραχες λιμνες
των ματιων σου
αβυσσοι του συμπαντος...-χανομαι.....-
δεν εχουν απαντησεις
στις ερωτησεις που ποτε δεν εκανα..
Σιωπηλες χaραδρες το χαμογελο σου
τρεχουν ρυακι οι σκεψεις σου...-μα ποτε δε θα βρουν το δρομο για τα αφτια μου...-
Το χερι σου χαϊδευει
τη σκονη στο δωματιο
κι εμεις αφηνουμε τα ματια
να χορεψουν σε παραζαλη μαζι της...
Κρατω την ανασα
και την αφηνω να βγει
μπερδεμενη μεσα στη δυνη του καπνου...
Πλαι στο νεκρο απο ωρα τζακι
παιζει μελαγχωλικο το πιανο
μια μελωδια απο τα νοχελικα νιατα που νοσταλγησε...
Βυθιζομαι απαλα
στη στιγμη της σιωπης..-ολη δικη της-
...της αιωνιοτητας...
Η φιγουρα σου
χαρασει το κερι του συμπαντικου χρονου
-φλουδες πεφτουν αθορυβα στο πατωμα-
κι εκει θα μεινει το αποτυπωμα της ανεπαφο...
...να χορευεις στο ημισκοτεινο δωματιο
αγκαλια με τη χρυσαφενια σκονη
ζωγραφιζοντας διατονες αστερες..νεφελωματα και αστερισμους...κοσμους ολοκληρους
κλεισμενους στις ανοιχτες σου παλαμες...στην ανοιχτη σου αγκαλια...
Η μαγεια με συνεπαιρνει...νιωθω την υπαρξη μου τοσο μικρη
γι'αυτο το τοσο αλλοκοσμο θεαμα...
Ο ερωτας με πλησιαζει ταπεινα....-ενας ευγενικος υπηρετης σου-
με κερνα κι αλλο κρασι
απο τη κουπα που μεθησε ο Σωκρατης για τελευταια φορα....
-μοιαζει να μεθαω απο ενα παλιο..,κοκκινο σαν το αιμα,γλυκο θανατο
που μυριζει εντονα το ξυλο του βαρελιου που τον φυλαγες-
Παραδινομαι στο εσυ -...και χανω το εγω μου-σ'εσενα...
στο χαος....στο απειρο...
καθετι που μου ανηκει δικο σου...
κι ανασες μου ακομη...βαριες και μεθυσμενες
που ακροβατουν στα υγρα σου χειλη...
Σ'αυτο το στοπ καρε
ο θανατος μοιαζει με αδυναμο παιδι...
κι η ζωη με μια υπονοια ψιθυρου...
Ειμαστε περα και πανω απ'το χρονο..
παιζουμε ακροβατωντας στο σκοινι της αιωνιοτητας...
γινομαστε θεοι...
Μια αγαπη ασβεστη φωτια...
που θα καιει ακομη κι οτα λαμπαδιασει ο παραδεισος
κι η κολαση παγωσει ως τα εγκατα της....
