Γραμμα απο τη Λευκη Σιωπη...

Κι αν ερθει...πειτε του πως χαθηκα

πειτε του πως με πηραν μαζι τους τα χελιδωνια

πειτε του πως σκορπησα μαζι με τα λουλουδια της αμυγδαλιας

πειτε του πως πνιγηκα στα δακρυα της λιμνης...

Κι αν ποτε ρωτησει...πειτε του πως κουραστηκα

πως ποτε δεν αντεξα το βαρος των στεναγμων του ανεμου

πειτε του πως προσπαθησα..πως παλεψα

πειτε του πως τη σκια της μοναξιας μου φοβηθηκα...

Κι αν ποτε με ψαξει...πειτε του να ψαξει στο βυθο

κι αν ποτε κοιταξει...πειτε του να κοιταξει στον ουρανο...

πειτε του πως η καρδια μου εγινε πετρα και βουλιαξε..

πειτε του πως το μυαλο μου εγινε φτερο και πεταξε..

Μη του πειτε για τα λευκα περιστερια 

μη του πειτε για τη λευκη φυλακη..

μη του πειτε για το λευκο οικο

....για τη λευκη σιωπη..για το λευκο θανατο...

....μη του πειτε...

Αφηστε τον να με θυμαται πολυχρωμη οπως ημουν

αφηστε τον να με θυμαται τις θαλασσες στα ματια μου..

οχι τους μολυβεις οριζοντες..

Αφηστε τον να με θυμαται και για τους δυο μας..

γιατι εγω,καιρο τωρα στη λευκη σιωπη μου με ξεχασα...

αλλα ποτε δε ξεχασα εκεινον....