dance me to the end of love....

Μαυρη σιωπη

εκκωφαντικη στις γριζες αταραχες λιμνες

των ματιων σου

αβυσσοι του συμπαντος...-χανομαι.....-

δεν εχουν απαντησεις

στις ερωτησεις που ποτε δεν εκανα..

Σιωπηλες χaραδρες το χαμογελο σου

τρεχουν ρυακι οι σκεψεις σου...-μα ποτε δε θα βρουν το δρομο για τα αφτια μου...-

Το χερι σου χαϊδευει

τη σκονη στο δωματιο

κι εμεις αφηνουμε τα ματια

να χορεψουν σε παραζαλη μαζι της...

Κρατω την ανασα

και την αφηνω να βγει

μπερδεμενη μεσα στη δυνη του καπνου...

Πλαι στο νεκρο απο ωρα τζακι

παιζει μελαγχωλικο το πιανο

μια μελωδια απο τα νοχελικα νιατα που νοσταλγησε...

Βυθιζομαι απαλα

στη στιγμη της σιωπης..-ολη δικη της-

...της αιωνιοτητας...

Η φιγουρα σου

χαρασει το κερι του συμπαντικου χρονου

-φλουδες πεφτουν αθορυβα στο πατωμα-

κι εκει θα μεινει το αποτυπωμα της ανεπαφο...

...να χορευεις στο ημισκοτεινο δωματιο

αγκαλια με τη χρυσαφενια σκονη

ζωγραφιζοντας διατονες αστερες..νεφελωματα και αστερισμους...κοσμους ολοκληρους

κλεισμενους στις ανοιχτες σου παλαμες...στην ανοιχτη σου αγκαλια...

Η μαγεια με συνεπαιρνει...νιωθω την υπαρξη μου τοσο μικρη

γι'αυτο το τοσο αλλοκοσμο θεαμα...

Ο ερωτας με πλησιαζει ταπεινα....-ενας ευγενικος υπηρετης σου-

με κερνα κι αλλο κρασι

απο τη κουπα που μεθησε ο Σωκρατης για τελευταια φορα....

-μοιαζει να μεθαω απο ενα παλιο..,κοκκινο σαν το αιμα,γλυκο θανατο

που μυριζει εντονα το ξυλο του βαρελιου που τον φυλαγες-

Παραδινομαι στο εσυ -...και χανω το εγω μου-σ'εσενα...

στο χαος....στο απειρο...

καθετι που μου ανηκει δικο σου...

κι ανασες μου ακομη...βαριες και μεθυσμενες

που ακροβατουν στα υγρα σου χειλη...

Σ'αυτο το στοπ καρε

ο θανατος μοιαζει με αδυναμο παιδι...

κι η ζωη με μια υπονοια ψιθυρου...

Ειμαστε περα και πανω απ'το χρονο..

παιζουμε ακροβατωντας στο σκοινι της αιωνιοτητας...

γινομαστε θεοι...

Μια αγαπη ασβεστη φωτια...

που θα καιει ακομη κι οτα λαμπαδιασει ο παραδεισος

κι η κολαση παγωσει ως τα εγκατα της....

Γραμμα απο τη Λευκη Σιωπη...

Κι αν ερθει...πειτε του πως χαθηκα

πειτε του πως με πηραν μαζι τους τα χελιδωνια

πειτε του πως σκορπησα μαζι με τα λουλουδια της αμυγδαλιας

πειτε του πως πνιγηκα στα δακρυα της λιμνης...

Κι αν ποτε ρωτησει...πειτε του πως κουραστηκα

πως ποτε δεν αντεξα το βαρος των στεναγμων του ανεμου

πειτε του πως προσπαθησα..πως παλεψα

πειτε του πως τη σκια της μοναξιας μου φοβηθηκα...

Κι αν ποτε με ψαξει...πειτε του να ψαξει στο βυθο

κι αν ποτε κοιταξει...πειτε του να κοιταξει στον ουρανο...

πειτε του πως η καρδια μου εγινε πετρα και βουλιαξε..

πειτε του πως το μυαλο μου εγινε φτερο και πεταξε..

Μη του πειτε για τα λευκα περιστερια 

μη του πειτε για τη λευκη φυλακη..

μη του πειτε για το λευκο οικο

....για τη λευκη σιωπη..για το λευκο θανατο...

....μη του πειτε...

Αφηστε τον να με θυμαται πολυχρωμη οπως ημουν

αφηστε τον να με θυμαται τις θαλασσες στα ματια μου..

οχι τους μολυβεις οριζοντες..

Αφηστε τον να με θυμαται και για τους δυο μας..

γιατι εγω,καιρο τωρα στη λευκη σιωπη μου με ξεχασα...

αλλα ποτε δε ξεχασα εκεινον....

WARNING!Keep Out!!

Πες μου αληθεια μπορεις να μ'ακουσεις?
μεσα στις κραυγες μου μπορεις να ξεχωρισεις..
μια ψυχη που αιμοραγει οπιο και δακρυ μαζι?

Πες μου αληθεια μπορεις να αντεξεις?
ενα μυαλο σκοτεινο γεματο σκιες και λαβυρινθους
μπορεις να μη χαθεις?

Γιατι εμαθα τη καρδια επτασφραγιστη να φυλαω
με ορθομενα τειχη και ταφρους γεματες αιχμηρα βελη
και δηλητηριασμενα καρφια..
μπορεις να μη πληγωθεις?

Πες μου αληθεια τι ψαχνεις σ'αυτο τον αγριο τοπο
οπου τσουκνιδες και μαυρα ροδα ανθιζουν
οπου τα ορνια φερνουν αεναους κυκλους
πανω απο σαπια κορμια..?
τι ψαχνεις?τι ζητας?

Τη πετρα του φεγγαριου?
το μαυρο μαργαριταρι?
την μαγικη συνταγη του αιωνιου χαμου?
πες μου τι ζητας?

Γιατι ειδες περα απο τη μασκα
περα απο τη πλανη των αδαων
μα τωρα που ξερεις
γιατι στεκεις με σπαθι στωμομενο
κατω απο τον καυτο μαυρο ηλιο?

Η πριγκιπισσα χαθηκε μεσα στο καστρο
ισως να εχει πεθανει πια
ισως να ειναι και ο δρακος που παραφυλα
πισω απο τα βραχια με τα κεχριμπαρενια του ματια
γεματα πεινα και οργη..

προσεχε....σ'αυτο το καταραμενο τοπο που πας
ο αερας ειναι μολυσμενος απο τα νεκρα σωματα
και το νερο δηλητηριασμενο απο τις ριζες του Νεκρωμενου Δασους
τα ξωτικα ειναι μοχθηρα πλασματα που παραμονευουν να κλεψουν τη ψυχη σου...

τι ψαχνεις λοιπον?τι ζητας?

Το κοριτσι των τρενων...

δεν ειναι ευκολο να τη δεις…

…να την παρατηρησεις…σχεδον διαφανη…

Mια φιγουρα…
Eνα μικρο φαντασμα…
…καθισμενη παντα στη ακρη της αποβαθρας…


Eνα πλασμα σκυφτο..
Mε ενα βλεμα που καρφωνει αλυπυτα τη σιωπη…
Kανοντας τις σκεψεις της σαϊτες
τις πετα στο κενο…στην αποβαθρα…

κι εκεινες…μικρες πεταλουδες…γυαλινες
…πετουν γυρω απο τα βιαστικα τρενα που περνουν…και χανονται…

Kαθε μερα εκει…στο ιδιo σημειο…παντα την ιδια ωρα…
μετρα τη ζωη της που φευγει μαζι με τα τρενα…
την ψυχη της που σφινωνει στις ατσαλινες πορτες τους και προσπαθει ματαια να χωθει μεσα στο πληθος…να χαθει…

Kαθε μερα μια προσπαθεια να αποδρασει…
Kαθε μερα μια θλιμμενη αποτυχια…
μια φυλακη ισοβια…η ζωη.....

Καθισμενη σκυφτη να βλεπει τα τρενα να φευγουν…να περνουν..να χανονται
χωρις δυναμη να τα ακολουθησει…
να ξεφυγει απο την αιωνια φυλακη της…
μοναχα στελνει ραβασακια…
στη ζωη…το θανατο…το θεο..το Δαιμονα…την αγαπη…το μισος…τη σιωπη…

Ραβασακια νωτισμενα με το αρωμα του γιασεμιου..της γλυκιας μελαγχολιας..του νυχτολουλουδου..της πικρης παραδοχης..

Ενα αρωμα γλυκοπικρο…σχεδον μεθιστικο…ενα αρωμα παραξενο…σχεδον μεταφυσικο…

Κι ολο μενει εκει…
καθε μερα που περνα…
χωρις κανεις να ξερει ή να νοιαζεται για το ποια ειναι…ή τι ειναι…
τι σκεφτεται…τι περιμενει...
εκει..στο σταθμο…

Eιναι το κοριτσι των τρενων…
Tο φαντασμα των βαγονιων…
H σκια των κυλιομενων…

Kαι κανεις δε ξερει
αν ποτε θα ερθει το τρενο εκεινο που θα την παρει μακρια…
που θα τη ταξιδεψει…
το τρενο της ζωης..ή του θανατου…το τρενο του ερωτα…
να παρει το κοριτσι των τρενων…
το κοριτσι των τρενων…μακρια………

Εφιαλτης

Σημειωση:το συγκεκριμενο ποιημα με προβληματισε αρκετο καιρο ως προς την δημοσιευση του..παρ'ολα αυτα πιστευω πως ακομη κι οταν εγω αποφασισω να την κανω απο αυτο το κοσμο θα ηθελα αυτο το ποιημα και ολα οσα σηματοδωτησε να υπαρχουν...καπου...

Αποψε και παλι δε με χωραει ο τοπος..

αποψε και παλι η απουσια σου πλαναται στα αδεια δωματια...

..μου λειπεις..

αποψε και παλι οι σκιες ηρθαν να κυκλωσουν το κρεβατι...

..σκονισμενες σκιες...

το σκοταδι απλωνεται αργα κ αθορυβα γυρω μου..

η ανασα βγαινει κοφτη πανω στο θολο τζαμι..

και μεσα στου τρομου μου τη παραζαλη

εγω αναρωτιεμαι μοναχα που να'σαι..

κι ισως....ισως...αν μ'ονειρευεσαι οταν κοιμασαι..

το αδειο κρεβατι τις κρυες νυχτες

μοιαζει με παγωμενη μαρμαροπλακα..

...ενας αιωνιος ταφος..

ψαχνω στα τυφλα ν'αγγιξω το χερι σου

μα δεν υπαρχει τιποτα διπλα μου...

κι ομως μεσα στο σκοταδι νιωθω δυο ματια να με παρακολουθουν..

ο Δαιμονας μου μού κρατα κι αποψε συντοφια..

αμιλητος αιωνιος φρουρος μου...

να ζει απο το φοβο μου

και να τρεφεται απο το σκοταδι της ψυχης μου...

καθως εγω στεκω αβουλη αλυσιοδεμενη στον υγρο και κρυο ταφο μου..

κι αξαφνα το ρολοι του συμπαντος χτυπα μεσανυχτα

κι η σιωπη σπαζει σε χιλια ματωμενα θριψαλα

καθως ακουω απο τα βαθυ της αβυσσου φωνες

να καλουν τ'ονομα μου...

το τοπιο βαφεται κοκκινο

αιμα σταζει ο ουρανος στο προσωπο μου

κι η γη σιεται σιθεμελα...

καπνους ξερνουν οι ανοιχτες πληγες της..

δυο χερια με αρδαχτουν με βια

δυο χερια που καινε τις σαρκες μου...

-...πονω μα δεν εχω φωνη να φωναξω..-

και με πετουν στα ανοιχτα στοματα της βουλιμικης αυτης αβυσσου...

μαυρης..οσο κι αυτη της ψυχης μου..

κι η πτωση δεν εχει τελειωμο.......

Ξυπνω στο κρυο μου στρωμα

λουσμενη στον ιδρωτα

ενω η ανασα μου βγαινει με δυσκολια απο το στηθος μου που τρεμει

ανακαθομαι στο κρεβατι

ενω εχω ακομη τους ηχους απο τις αλυσιδες στα αφτια μου..

αναλυομαι σε καυτα δακρια

χτυπωντας με λισσα το μαξιλαρι

που φιλοξενει τα φρικιαστικα μου ονειρα..

νιωθω την υπαρξη μου να σιρρικνονεται

γινομαι τοση δα...γυμνη και απροστατευτη...

και μονο τη ζεστη αγκαλια σου ψαχνω

να με παρηγορησει

να κατευνασει την ταραγμενη μου ψυχη..

κι ολα μοιζουν τοσο ασημαντα πια

τοσο ματαια

μοναχα η Μοναξια σκαρφαλωσε στο προσκεφαλι μου

και νανουριζει τους φοβους μου..

και τιποτα δεν ειναι πια αρκετο

κοιτω στον ραγισμενο καθρεφτη το ειδωλο μου

ενα βλεμα κενο...χωρις ζωη...ζωντανο νεκρο..

το σωμα μου κουφαρι κουβαλα την ξεσκισμενη μου ψυχη..

νιωθω καποιον να μου σηκωνει το χερι..

η Απογνωση με βλεμα αδειο..

σφιγκει σαν ατσαλινη παγωμενη δαγκανα τον αψυχο καρπο μου

και με μια κινηση κανει το τωρα θριψαλα..

και καθως τα θραυσματα τρυπουν το κορμι μου...

καθως το αιμα χυνεται πηχτο...

με οση δυναμη μου απεμεινε

γραφω με αδυναμο και τρεμαμενο χερι

στο παγωμενο πλακακι

δυο λεξεις μοναχα....."Σ'ΑΓΑΠΩ"

Ladies & Gentlemen welcome to tonight's show!

Δεν τους μπορω να χορευουν...

Δεν μπορω να τους βλεπω να σκορπουν γελια

-μα κανενα χαμογελο-

τοσες μασκες χαρουμενες και ξεγνοιαστες....δηθεν

Κι εγω,ενας παλιατσος διχως ρολο στη θεατρικη τους παρασταση

Ξεχασμενος πισω απο τις κουρτινες να παρακολουθω..

Κρυμμενος στον εξoστη σαν αρλεκινος

να χυνω βουβα χαρτινα δακρυα

Ψαχνω στα παρασκηνια και βλεπω την Ντροπη
να πουδραρεται μπροστα στον καθρευτη

Κατω απο τα καθισματα βρισκω φιμωμενο Φοβο και ξεραμενες τσιχλες

Στον μισο-αδειο καδο βρισκω τη Λυπη

να φτιαχνει καραβακια απο τα αδεια ασημοχαρτα των πεταμενων πακετων απο τσιγαρα

Κοιτω τα μισο-αδεια καθισματα..-στη φαντασμαγορικη αυτη παρασταση
ολοι ή σχεδον ολοι,θελουν να ειναι προταγωνιστες μα ελαχιστοι θεατες...

Στεκω βουβος μ'ενα χαρτινο ροδο στο χερι κι ενα χαρτινο περιστροφο στραμμενο στο κροταφο μου..

-Τιποτα δεν ειναι αληθινο-

Κι οταν ερθει το τελος ολοι θα νομισουν

πως ημουν απλα ενα δραματικο κομματι της κωμικης τους παραστασης..

Κανεις τους δεν θα καταλαβει πως εγω απ'ολους επελεξα να ειμαι θεατης....

Κοριτσια της..φυγης......

Ξαπλωμενη πλαϊ στο ημιγυμνο κοιμησμενο σου κορμι

ανασυρω νωπες αναμνησεις ηδονης απο το αναλαφρο λευκο σου παπλωμα

κοιτω το αγγελικο σου προσωπο μικρε μου Αδονη

και νιωθω τοσο μικρη μπροστα σου

Στεκω χωρις ανασα

ν'ακουσω τους ρυθμικους ηχους της καρδιας σου

τις ανασες που ξεχυνονται απαλα απο το καλιγραμμο στερνο σου

Ανασηκωνομαι βουβα καθως σε κοιτω ακομη

παραδομενο στην αναλαφρη αγκαλια του Μορφεα

μικρη,αθωα μου,ανυποψιαστη αγαπη...δεν εγινα ποτε δικη σου....

Μια τελευταια φευγαλαια ματια στο φεγγαρολουστο κρυο δωμα

που στεγασες τα παιδικα σου ονειρα-δεν αξιζα να ζω μεσα τους..

δεν ανοικα σ αυτα-

Κι υστερα ο δρομος ξανα..το γνωριμο παγωμενο σοκακι
της δικης μου γνωριμης μοναξιας..

Στη μικρη ασημοβαμμενη σεληνη..

Ονειροπολο φεγγος

της μελαγχολικης σεληνης

ταχα απο ποιο πινακα του Da Vinci να'χεις ξαπηδησει;

Ποια τα μυστηρια της αποκοσμης σου λαμψης

που ωθησαν νροπαλες νυμφες να χορεψουν

κατω απο το θλιμμενο σου χαμογελο;

Παρθενα νυφη,εσυ

που καρτερεις τον αστραφτερο αναβατη

στο χρυσαφενιο του αρμα

Καθε αυγη στην τρυφερη σας συνουσια υποκλεινομαι

Καθε δειλι στον κρυφο σας αποχαιρετισμο μελαγχολω...

Oblivion

Ανασα της θαλασσας

γεμισε τα λαιμαργα πνευμονια

αλμυρα των ωκεανων

σκαρφαλωσε στα γλυφα νερα των ματιων

Ορισε την ωρα

που θα σταθω ταπεινα

εμπρος σου

επαιτης της αιωνιας ληθης σου...

Tribute to Narcissus

Προσελθετε Νυμφες

και θρηνηστε στις οχθες

της καθρευτενιας λιμνης

τον ομορφο εκεινο νεο

που υβριστικα αψηφησε

το γηρας και το θανατο

οικτιρησε την ασχημια

και περιγελασε τη θνητοτητα

Κι ομως να που αυτης της θνητοτητας

αν και δεσμιος

τη φθαρτοτητα υπερεβει

με το θανατο του

υμνωντας το αιωνιο καλος...

Εφιαλτες...

Περιτεχνες ανθρωποπαγιδες
καμμομενες απο ινδιανικα ονειρα
μοιαζουν οι εφιαλτες να ξεπηδουν
στο γιομα του φεγγαριου
ξυπνωντας κοιμωμενους μαυρους ιπποτες
καβαλαριδες σταχτιων φοβων
που σκοπιζουν στη νυχτα
ενα ανηλιαγο σκοταδι

Λουλουδακια,αρκουδακια,σκατουλακια..

Ω ναι,ηρθε παλι αυτη η μερα...ολοι οι "ερωτευμενοι" θα τρεξουν πρωι-πρωι να αγορασουν για τον/την καλη τους καθε ειδους μικρο-δωρακια που θα αποδειξουν περιτρανα πως"οχι ρε μωρο μου δε σε ξεχασα.."και "φυσικα και σ'αγαπαω ρε χαζουλι"

Λοιπον δε ξερω αν θα ακουστει καπως αλλα οσα χρονια ζω,ειτε ημουν ειτε δεν ημουν με καποιον, αυτη η γιορτη μ εφερνε μια αναγουλα κ απιστευτα νευρα!

"Μα ειναι δυνατον?γιατι?"θα αναρωτηθειτε πολυ ευλογα....κι ομως..οπου κι αν γυρισω αντκριζω κοκκινες καρδουλες,αρκουδακια που κρατανε κοκκινες καρδουλες,στρινγκ με ασορτι σουτιεν με κοκκινες καρδουλες,μποξερακια με καρδουλες(θα ξερασω)...οι ταινιες που παιζονται στην τηλεοραση ειναι τοσο ρομαντικο-γουτσου-γουτσου που αναρωτιεμαι ποιος βαρεμενος θα κατσει να τις δει..ή ποια βαρεμενη...

Στα καναλια ολα τα ρεπορταζ αναφερονται στον mr.Valentine και το φτερωτο κωλοπαιδο με τα μπουκλακια..."Τι σας ερχεται στο μυαλο οταν σας λενε για τον Αγιο Βαλεντινο?""Πως σκοπευετε να περασετε την ημερα του Αγιου Βαλεντινου?""Τι δωρα θα κανετε στους αγαπημενους σας?"

Τι να μου'ρχεται ρε παπαρα?ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΣ!αυτο μ'ερχεται!

Πως θα περασω τη μερα του αγιου Βαλεντινου?Θα βγω εξω με τη παρεα μου θα παμε σε κανενα jasmin η κανενα Τιθορα θα γινουμε γκολ και θα χτυπηθουμε!ετσι!

Τι δωρο θα κανω?Ενα τελειο ζευγαρι γαματα ριγε καλτσακια που βρηκα....στον εαυτο μου!

Μα τι μαλακιες ειναι αυτες?Ημερα των ερωτευμενων κ αηδιες...οπως λεει και η φιλη μου η Μ. οι ερωτευμενοι γιορταζουν καθε μερα...λιγο μελο αλλα αληθινο....αυτη η μερα ειναι μια καλη ευκαιρια να αυξηθει λιγο το κασε των ανθοπωλων,του jambo κλπ κλπ...

Ασε που το θεωρω και ενα ειδους εξαναγκασμο....πρεπει να κανεις κατι,να παρεις κατι για να αποδειξεις..κατι...την αγαπη σου...ετσι θα την αποδειξεις?

Αν θες να την αποδειξεις επελεξε μια αλλη μερα...οχι αυτη..για την ακριβεια επελεγε καθε μερα..οπως λεει και ο Κ. την αγαπη σου την αποδεικνυεις καθε μερα...οχι μια συγκεκριμενη..επειδη επιβαλεται εθιμοτυπικα....που σιγα τα λαχανα κιολας...απο θρησκευτικης αποψης ο Αγιος Βαλεντινος ειναι καθολικος αγιος...υποτιθεται πως εμεις ειμασετε ορθοδοξοι(λεμε τωρα)..που κολλαει λοιπον αυτη η γιορτη?απλο..πουθενα!

Το ξερω πως ακουγεται πολυ ρυχο αλλα ετσι ειναι....αυτη η γιορτη δεν υμνει τον ερωτα και την αγαπη....τους διακωμωδει..και ειναι προσβολη για τους απανταχου ερωτευμενους...αν ηταν να αποδεικνυεις ετσι την αγαπη σου..κλαφ'τα..

Σημερα δεν ειχα και πολυ ορεξη....φανηκε ε?Τι να γινει?ολοι οι μεγαλοι φιλοσοφοι (οκ οκ ξεπεζευω απο το καλαμι) εχουν τα πανω και τα κατω τους...σκεφτομαι να ανοιξω αλλο ιστολογιο γι'αυτα τα "κατω"...οψομεθα....

Μια μικρη αγαπη κι ενας σοφος λιγο νεκρος συζητουν

M.A:Πεθαινουν οι αγαπες?...Σε ποια στιγμη της κοκκινης δινης τους?

Σ.Ν:Οταν ορισει η τυχη της θελησης τους..σβηνουν...τελιτσες στον ουρανο..

-Α!ειναι αστερια λοιπον.Και πως πεθαινουν δηλαδη?Αρρωσταινουν βαρια ή φευγουν κουρασμενες με χρονια στην πλατη τους?

-Τι να σου πω..Εισαι μικρη..δε θα καταλαβεις..Να θυμασαι ομως,οποιος καταφερε να αγαπησει..αγαπα για παντα!

-Δεν πεθαινουν δηλαδη?

-Μερικες ναι,γιατι δεν ηταν αγαπη..η σκια της μονο..Οι αλλες,οι σπανιες, μονο ξαποσταινουν.

-Μαλιστα..και πως καταλαβαινειςπως μια αγαπη εχει γινει πια αστερι?

-Αυτο δεν μπορεις να το εξηγησεις,δεν φαινεται απο το πρισμα της λογικης σου..απλα το νιωθεις..μεσα σου.

-Υπαρχουν φαρμακα?

-Φαρμακα?οχι..οχι..κανεις δεν μπορει να τις βοηθησει.Πρεπει μονες τους να παλεψουν και,μονο αν ειναι αληθινες,βρισκουν δυναμη και πιστη να νικησουν χρονια,λογια,σιωπες..

-Αλλιως?

-Αλλιως σου'πα μικρη μου αγαπη..σβηνουν.Κρεμουν στο σωμα εναν σταυρο να εχει να θρηνησει και ταξιδευουν για το αγνωστο..

-Πονουν οι αγαπες οταν σβηνουν?

-Πολυ...μα πιο πολυ πονα η απουσια τους..

-Και τι μενει?Τι κρατας οταν φευγει η αγαπη για το μακρινο ταξιδι?

-Τα δωρα της..που ειναι πολλα ή λιγα.Οσα τολμησες να χαρισεις κι οσα αντεξες να ζητησεις

-Και ποια ειναι αυτα?

-Τα αισθηματα,οι στιγμες,οι αναμνησεις που κουβαλας διχως να το διαλεξεις..διχως να κανεις αλλιως...

-Ναι..ομως φευγουν..πεθαινουν..ειναι κριμα..ποιος τις σκοτωνει?

-Ελα πιο κοντα..η αγαπη ειναι δυναμη.Δυναμη που συγκρατει ολοκληρο το συμπαν.Ισως ο μοναδικος Θεος..καθε μια και ενας ξεχωριστος..μα τοσο ομοιος...Μια αδυναμια σοβαρη εχουν,μονο μια...

-Ποια?

-Δισταζουν να μιλησουν,τρεπονται σε φυγη...κρυβονται...

-Μα γιατι?

-Γιατι μιλουν κατευθιαν στη καρδια...και ειναι επικινδυνο

-Ο φοβος δηλαδη τις σκοτωνει?

-Κυριως ναι....κι ετσι χανονται...

-Κριμα...Βρισκονται ξανα?

-Ισως..καπου...καποτε...Μονο οσες αξιζουν χανονται για να ξαναβρεθουν

-Κι εσυ που τα ξερεις ολα αυτα?

-Με ονομασαν σοφο τα χρονια και τα λαθη.Ξερεις....ημουν κι εγω καποτε αγαπη....κατακοκκινη..κι εγω μικρη..Εζησα καλοκαιρι..Διστασα....εφυγα...κρυφτηκα απο τον εαυτο μου και απο τοτε παιδευομαι...

-Πεθανες?

-Μετρω πεντε χρονια...

-Εγινες αστερι?

-Δεν τα καταφερα..

-Γιατι?

-Δεν με βοηθησε το παρον....η μνημη..η καρδια..

-Πονεσες?

-Ακομα ποναω,ακομα πεθαινω..

-Σωστα...αλλα πως γινεται να ειναι καποιος λιγο...νεκρος...

-Μη ρωτας

-Θελω να μαθω

-Εσυ!Εσυ φταις!

-Εγω?Πως?...Γιατι?...

-Δε ξεχασες...μ'εψαξες...και αρχισα ξανα να μιλω γι'αγαπη..και απο τη φυση μου θα υπαρχω...

-Δεν το ηθελα.....εγω απλα..απλα..

-Σςςς..ξερω..

-Εγω ειμαι ωρες μακρια..χρονια πισω....δεν εχω χαθει πια?

-Το φοβαμαι..

-Δεν θα'πρεπε μα μου μιλας..

-Κακες συνηθειες...οι ελπιδες των αναμνησεων..

-Γιατι μου μιλας?

-Νεκρα χρονια..ζωντανες στιγμες..κι εγω να ισορροπω....γι'αυτο...

Δαναη(το κειμενο ειναι απο το τευχος Νοεμβριου-Δεκεμβριου του φοιτητικου περιοδικου "chill out")

dido-white flag

Ισως το αγαπημενο μου τραγουδι απο Dido...για πολλους και διαφορους λογους με συνοδεψε σε πολλες κλονισμενες στιγμες..τωρα πια αισθανομαι πως μιλα για μενα.....

I know you think that I shouldn't still love you,
Or tell you that.
But if I didn't say it, well I'd still have felt it
where's the sense in that?
I promise I'm not trying to make your life harder
Or return to where we were

I will go down with this ship
And I won't put my hands up and surrender
There will be no white flag above my door
I'm in love and always will be

I know I left too much mess and destruction to come back again
And I caused nothing but trouble
I understand if you can't talk to me again
And if you live by the rules of "it's over"
then I'm sure that that makes sense

I will go down with this ship
And I won't put my hands up and surrender
There will be no white flag above my door
I'm in love and always will be

And when we meet
which I'm sure we will
All that was there
Will be there still
I'll let it pass
And hold my tongue
And you will think
That I've moved on....

I will go down with this ship
And I won't put my hands up and surrender
There will be no white flag above my door
I'm in love and always will be

I will go down with this ship
And I won't put my hands up and surrender
There will be no white flag above my door
I'm in love and always will be

I will go down with this ship
And I won't put my hands up and surrender
There will be no white flag above my door..

I'm in love and always will be........

Το πλοιο φαντασμα

Ακομη κι αν περασαν τοσα χρονια..ποτε δε θα ξεχασω εκεινο το πλοιο-φαντασμα..

Το πρωτοδα σ'ενα σκοτεινο λιμανι να πινει κρασι και μεθισμενα να σιγοτραγουδα με το σκοροφαγομενο φεγγαρι..

Ψιθιριζε μυστικα ευτυχιας κι αθανασιας που ημουν πολυ μακρια,πολυ πιομενος,πολυ μονος για ν'ακουσω..

Ελεγε πως δεν ειχε πληρωμα,παρα τους ονειροπωλους ποιητες των ξεχασμενων ονειρων,τους φτωχους,τους ασχημους,τους ασημους,τους μελαγχολικους,τους φοβισμενους ακροβατες,τους ναρκομενους τρελους,τους μουγκους ρητορες,τους τυφλους ζωγραφους,τους θλιμενους κλοουν..

Ψυχες γκριζες σ'ενα πολυχρωμο κοσμο..ψυχες καταραμενες,παρατερες..ματια υγρα σ'ενα στεγνο αιωνιο αποψε..

Παντου γυρω απλωνοταν το πεπλο της σιωπης και μοναχα το κυμα την εσπαζε ρυθμικα καθως χαϊδευε απαλα το φλισβο,καθως το σημαδεμενο φεγγαρι ελουζε νοχελικα τη μαργαριταρενια προβλιτα μεσα στη μελαγχολικη εκεινη νυχτα..

Πλησιασα δειλα και τα ξαρτια του ετριξαν με μια τρυφερη επιφυλακτικοτητα"Σε παρακαλω"ψιθυρισα"παρε με μαζι σου"

"Ποιος εισαι;"ακουστηκε μια φωνη σαν ανασα απο τα μαβια πανια που αγκιξε απαλα τα μοιχια της κουρασμενης μου υπαρξης και μ'εκανε να ανατριχιασω ολοκληρος

"Ειμαι εγω"αποκριθηκα"δεν εχω ονομα..κι αν ειχα το εχω ξεχασει καιρο τωρα,δεν εχω πατριδα,δεν εχω τιποτα,μοναχα ενα σκοροφαγομενο δισακι με μουχλιασμενα ονειρα,μια σπασμενη πενα,μια τρελη πιξιδα,μια αδειανη καρδια.Ειμαι εγω,παρε με μαζι σου"

"Τι εισαι προθυμος να θυσιασεις για να μ'ακολουθησεις;"ετριξε η φωνη στο σκοτεινο καταστωμα

"Δεν μπορω να θυσιασω τιποτα,γιατι δεν εχω τιποτα"απαντησα ταπεινα"θα σου 'δινα τη ψυχη μου αν το΄θελες,τη καρδια μου,μα κι αυτα τα εχω χασει εδω και καιρο..τα'παιξα ενα βραδυ στα χαρτια και τα΄χασα..Ζητα μου ο,τι θες..μα δεν εχω τιποτα να σου δωσω"

"Γιατι ζητας να μ'ακολουθησεις στο ταξιδι της ληθης;σε τοπους μακρινους θα πας,και τη πατριδα σου δεν θα ξανααντικρισεις..τα προσωπα που αγαπησες ή αγαπας θα γινουν αναμνησεις,διαφανα φαντασματα και οπτασιες που θα κυκλωνουν το κρεβατι σου σαν πεφτεις και κοιμασαι..γιατι ζητας να ερθεις στο ταξιδι χωρις προορισμο;"ακουστηκε ξανα η φωνη βαθια μεσα απο τα υγρα αμπαρια

"Γιατι τιποτα πια δεν υπαρχει να με κρατα εδω.Γιατι ηδη τα προσωπα που αγαπησα ειναι φαντασματα,μαβιες,σαν τα πανια σου,αναμνησεις,ο τοπος εδω δε με χωρα,το τωρα τουτο ειναι για μενα χτες,το τοτε ηδη με στοιχιωνει και δεν υπαρχει πια αυριο..οι αναμνησεις δολοφωνησαν τις ελπιδες..Δε ζητω σωτηρια,ζητω τη λιτρωση'δε ζητω ευτυχια'ζητω τη γαληνη'δε ζητω ελπιδες'ζητω τη ληθη..ζητω τη λησμονια"

"Αυριο το χαραμα,οταν ο ηλιος φιλησει απαλα τα μαγουλα της θαλασσας,σαν μεθυσμενος απο την ευτυχια εραστης το μαγουλο της κοιμησμενης του αγαπης,ελα να με βρεις"ακουστηκε η φωνη μεσα απο τα σφραγισμενα χειλη της ξυλινης σκαλιστης γοργονας στην πλωρη"Αυριο θα μου φερεις ο,τι πιο πολυτιμο εχεις,κι εγω θα σ'αφησω να μπαρκαρεις μαζι μου"

Η νυχτα περασε βασανιστικα,καθως εγω ξαγρυπνουσα καθισμενος στην ακρη του παλιου μου κρεβατιου,αναλογιζομενος τι να προσφερω σ'ανταλαγμα για το λιτρωτικο ταξιδι

Κοιτουσα αφειρημενος τη σκονη που χαϊδευε τα εξωφυλλα των πολυαριθμων σκορπιων βιβλιων μου,σκορπιων οπως κι οι σκεψεις μου..

Κι η μερα αρχισε να χαραζει,βαφοντας με το ολοχρυσο,καμομενο απο ηλιαχτιδες πινελο της,τον ουρανο,με χρωματα ροδαλα σαν και τα ονειρα ενος μικρου παιδιου..

Με κοπο ανασηκωθηκα απο το κρεβατι με μουδιασμενο κορμι και νου,παραμεριζοτας απο το φθαρμενο πατωμα ξεκουρδιστα ρολογια,σβησμενα αστρα,επιχρυσα χαλασμενα μουσικα κουτια,σκονισμενους γαλαζοπους κομμιτες,ξεχασμενους πορφυροκοκκινους ερωτες,για να δω το πλοιο να στεκει εκει,στην ακρη,στην αποβαθρα,και να με περιμενει..

Μα δεν πηγα ποτε..το πλοιο αρχισε να γλιστρα πανω στα κρυσταλινα νερα εγκαταλειποντας σιγα-σιγα το λιμανι..

Εμεινα εκει..στο παραθυρο,να το κοιτω σκυφτος,γεματος θλιψη,μεχρι που εγινε ενα μικρο σημειο στον οριζοντα και χαθηκε..

Δεν βρηκα τιποτε ανταξιο να του δωσω,τιποτε δεν ηταν αρκετο..Τα χρονα περασαν και δεν το ξαναδα ποτε..

Παρ'ολα αυτα πολυ συχνα αφηριμενος επιανα τον εαυτο μου να κοιτα στον μακρινο οριζοντα αναζητωντας "κατι"...ενα σημαδι..ευχομουν να το ξαναδω..

Μεχρι και σημερα θυμαμαι την τοσο επιβλιτικη αλλα και συναμα ταπεινη μορφη του,τη γλυκια και ταυτοχρονα αποκοσμη λαμψη που το τυληγε εκεινο το βραδυ..ποτε μου δεν μπορεσα να βρω κατι που θα ηταν αξιο να του προσφερω..ισως γιατι ποτε μου δεν ημουν σιγουρος πως ηθελα βρω κατι..κατι ανταξιο του ονειρου..

Μου αρκει που το ειδα..εστω και για μια μοναχα φορα..μια φορα που θα θυμαμαι εως οτου σφαλισω τα ματια μου για παντα..

Κι ισως τοτε,στους αιωνιους υπνους να ξανασυναντησω καποτε το πλοιο εκεινο,ισως να ειμαι ετοιμος τοτε,να μπαρκαρω κι εγω..να φυγω επιτελους για το αιωνιο τιποτα...

written on 04.02.'09

Πανω που...

Πανω που πιστευα πως τα ρυακια των ματιων μου ειχαν στερεψει

Πανω που πιστευα πως το αιμα στις πληγες ειχε ξεραθει πια

Πανω που πιστευα πως η θυμηση σου αναπαυοταν ησυχη στα συρταρια της καρδιας μου

Το πιο απλο,το πιο ασημαντο φτανει να γυρισει το χρονο πισω,να ανοιξει νεα αυλακια καυτα στα μαγουλα μου,νεους δρομους να κυλησει το αιμα και παλιοι ψιθυροι του παρελθοντος μας να φωναξουν με νεα φωνη τις αναμνησεις

Και να που οι στιγμες,οι νυχτες ζωντανευουν μια μια στα θολωμενα μου ματια αυτη τη θολη νυχτα που ο ουρανος κλαιει σιωπες

Και να που ο χαμενος ψιθυρος της φωνης σου απλωνεται στο κενο ανατριχιαζοντας το κορμι μου

Και να που δεν ειμαι δυνατη,που δεν προχωρησα,που μου λειπεις και που δεν μπορω να σε ξεχασω

Κι ομως πρεπει να μαζεψω ξανα τα θριψαλα και να βαδισω τρεκλιζοντας

Κι ομως πρεπει..γιατι στο υποσχεθηκα

Κι ομως πρεπει κι ας μη το μαθεις ποτε

Και τα δακρια συνεχιζουν το δρομο τους καυτα στα μαγουλα καιγοντας τη ψυχη μου

Ξεχασμενα ονειρα,αθετημενες υποσχεσεις..μοναχα γλυκες αναμνησεις μιας πραγματικοτητας που χτιστηκε απο τα χερια δυο μικρων παιδιων σαν καστρο στην αμμο

Και τα φαντασματα με κυκλωνουν πιο ανυσυχα τις νυχτες τωρα πια

Και οι αντιστασεις πεφτουν μια-μια οσο κι αν παλευω

Και τα γονατα ματωνουν και λιγιζουν

Και τα τειχη πεφτουν

Κι εσυ δεν εισαι πια εδω

Ισως ποτε να μην ησουν

Ισως και να μη θελησες να εισαι

Ισως και να μην μπορεσες

Το σπιτι που εβλεπε στη θαλασσα στεκει αδειο πια πανω στην ακρη του βραχου ατενιζοντας το χαος

Η κουνιστη πολυθρονα τριζει μoναχη πια,νανουριζοντας τον ανεμο και τις σιωπες,ξεβαμμενη απο την αλμυρα

Ολα μαρτηρουν απουσες παρουσιες

Μαβια φαντασματα καπνιζει το σβιστο τζακι και η μοναξια γραφει με το δαχτυλο στη σκονη των κρυσταλινων ποτηριων οπου μεθυσμενα απο το κρασι και τον ερωτα τα ονειρα μας ναυαγησαν

Κι ο πονος πνιγεται σε ωκεανους δακριων

Και η θλιψη χανεται σε δαση αναφυλητων

Και η ψυχη ουρλιαζει στον αερα ψιθυρους,να ταξιδεψει να σου πει ποσο πολυ η απουσια σου με σημαδευει καθε μερα,καθε νυχτα

πως ο πονος δεν ελλατωνεται μα καιροφυλαχτει στις σκοτεινες γωνιες τις σιωπης καθε που ειμαι μονη

πως σ'εχω τοσο αναγκη

πως δεν αντεχω μακρια σου,ποτε δεν αντεχα

πως προσπαθησα να καταλαβω και να δεχθω,μα ποτε δεν καταλαβα κι ομως δεχθηκα

Και ενω το σκοταδι ειναι πιο πυχτο πια,τα ονειρα πιο ταραγμενα,τα ματια πιο υγρα,οι σιωπες πιο επωδυνες,η αγαπη μενει πιο αναλοιωτη απο ποτε...

written on 02.02.'09

Μηνυμα απο ενα παρελθοντικο μελλον

-Πριν μερες, γυρισα απο ενα μεγαλο περιπατο στις οχθες του χρονου...καθως βαδιζα χαμμενη στις σκεψεις μου σκονταψα σε ενα μπουκαλι ..μεσα του ειχε μια κιτρινισμενη περγαμηνη που εγραφε:

"Αν βρηκες αυτο το γραμμα μαθε πως παντα σε περιμενα και παντα θα σε περιμενω...Μπορει να μη ξερω πως μοιαζεις...μα σε ξερω..σε ηξερα απο παντα..με ηξερες απο παντα...απο τοτε που ημασταν ακομη ουρανοσκονη και παιζαμε κρυφτο στα νεφελωματα εκεινου του μαρινου γαλαξια..

Δεν επαψε να σε περιμενω...δεν επαψα να σε ψαχνω...μηριαδες σωματα περασαν απο πανω μου σαν κυματα...μονο και μονο γιατι απελπισμενη εψαχνα την αλμυρα των χειλιων που ειχα λησμονησει...Στο ονομα του Ερωτα εχυσα χιλιαδες δακρυα σφαλιζοντας ανουσια πεπρωμενα που παντα γνωριζα μα παντα απεφευγα..

Σε ψαχνω....μ' ακους?

Εισαι εκει?

Τα χρονια περνουν και φοβαμαι πως δεν θα σε συναντησω...φοβαμαι μηπως με προσπερασεις μια πολυβουη βροχερη μερα που θα τσαλαπαταμε στους νερολακους ξεθοριασμενων ονειρων βιαστικοι...

Δε ξερω πως μοιαζεις....αλλα σε ξερω...ξερω την ψυχη σου...ξερω πως καποτε παιδια παιζαμε κυνηγητο στα λιβαδια της Χωρας του Ποτε...η μνημη μου θολωσε τη μερα που η καρδια μου χτυπησε για πρωτη φορα...μα η ψυχη μου δε ξεχασε..δε μπορει να ξεχασει....ειμαι καταραμενη να σε ψαχνω, οσες ζωες κι αν χρειαστει...γιατι τιποτα αλλο δεν αρκει...τιποτα αλλο δεν αξιζει...

Η λογικη με προσταζει να σε ξεχασω..να πω πως ησουν ονειρο κι οπως τα ονειρα εξατμιστηκες στις πρωτες ακτιδες του ηλιου...μα σε ειδα...ηρθες στον υπνο μου και μου υποσχεθηκες πως θα με βρεις...πως να ξεχασω αυτη την υποσχεση;

Βιασου...γιατι η πραγματικοτητα δαγκωνει λυσσαλαια τα γυμνα ποδια της καρδιας μου..βιασου...γιατι οσο περνα ο καιρος φοβαμαι πως τα ματια της ψυχης μου θολωνουν...

Εισαι τοσο μακρια κι ομως τοσο κοντα..ξερω το χαμογελο σου...ξερω καθε σου αδυναμια και ονειρο..ξερεις τα μηχια της καρδιας μου...ξερεις να δαμαζεις καθε μου δαιμονα...αλλοιμονο...οι δαιμονες μου ποτε δεν υπακουσαν σε μενα...ισως καπου καπου να παιζουν μαζι μου...οταν πια δεν υπαρχει γυρω κανεις...οταν πια χανομαι...

Ομως ακομη θυμαμαι τη μελωδια απο το μουσικο κουτι που κρυψαμε τις υποσχεσεις μας...και τις θαψαμε κατω απο εκεινη τη βελανιδια που αγκαλιαζε το κοσμο...θυμαμαι...και καθε που τη φερνω στο μυαλο μου ολο μου το ειναι αναριγα απο προσμονη...

Σε περιμενω μ΄ακους? Παντα.. στην αμμουδια που χαραξαμε τις πρωτες λεξεις, τοτε που ο κοσμος ακομη ηταν βουβος..και ο χρονος εκτινονταν σε με απεραντη σιωπη..

Βιασου...γιατι χειμωνιαζει παλι..και τα ονειρα μου αρχισαν να ξεφτυζουν και το κρυο γλιστρα μεσα απο τις χαραμαδες...βιασου....εχω κρατησει το πιο ζεστο ηλιο να σου χαρισω...κι ας με περιβαλλει τοσα χρονια το σκοταδι...δεν επαψα να ελπιζω κι ας με ζωνουν οι αμφιβολιες σαν οχιες...δεν επαψα να σε ψαχνω κι ας ειναι ο κοσμος σπαρμενος σπασμενους καθρευτες που ματωνουν το καθε βημα μου...δεν επαψα να θυμαμαι κι ας μη ξερω πως μοιαζει...δεν επαψα να σ΄αγαπω κι ας ξερω πως με καταστρεφει..."

Τρομαξα...οταν ειδα πως τα ξεθοριασμενα γραμματα...ηταν ιδια με τα δικα μου...και τοτε...σαν απο το πουθενα ακουσα σαν ψιθυρο του ανεμου που εμοιαζε με μελωδια...ενος σκαλιστου μουσικου κουτιου...απο τα βαθη των ωκεανων της ψυχης μου...